25. Przed Joshem

Gabinet, w którym się znalazłam, był duży i wyjątkowo nie przeszklony. Najwyraźniej dyrektorzy, w przeciwieństwie do szarych pracowników, mieli jednak prawo do odrobiny prywatności. W gabinecie panował idealny porządek i jakoś nie miałam wątpliwości, że to Marcus o niego dbał. Wyglądał zresztą na bardzo uporządkowanego faceta: z tymi idealnie zaczesanymi włosami, idealnie zawiązanym krawatem i koszulą dobraną pod kolor. Jego biurko nie było zawalone papierami; znajdował się na niej jedynie notebook i dwie osobne przegródki z dokumentami. Nawet nie mogłam się domyślać, co znajdowało się w stalowych szafach stojących pod jedną ze ścian, bo wszystkie były pozamykane na cztery spusty i nie wystawał z nich ani jeden papier.

Ostrożnie zamknęłam za sobą drzwi i spojrzałam na Marcusa. Wydawało mi się, że panowałam nad wyrazem twarzy, ale najwyraźniej jednak nie do końca, skoro od razu rozpoznał, że coś było nie tak. A może domyślił się po samym fakcie mojej wizyty?

– Usiądź, Amanda. Porozmawiajmy – rzucił protekcjonalnie, wstając od biurka i zapinając marynarkę. Wskazał mi krzesło naprzeciwko, a ja nawet zrobiłam kilka kroków w jego stronę, ale zatrzymałam się w połowie i założyłam ramiona na piersi.

– Nie zamierzam zostawać tu na tyle długo, żeby się rozsiadać – prychnęłam. – A teraz, skoro już się przyznałeś, chcę usłyszeć wyjaśnienia. Co wiesz… Dlaczego milczałeś? Co w ogóle…

Umilkłam, nie bardzo wiedząc, jak sformułować kolejne pytanie. Nie wiedziałam przecież, ile on wiedział i jak wiele mogłam przed nim odsłonić. Najwyraźniej grał w jakąś idiotyczną, pokręconą gierkę, skoro czekał, aż sama czegoś się o nim dowiem, zanim cokolwiek mi wyjawi.

I jeszcze ten prywatny detektyw… Serio, nie wiedziałam nawet, o co pytać najpierw. Było przecież tyle rzeczy, których chciałam się od niego dowiedzieć, a znając nieco stosunek Marcusa do mnie, wątpiłam, by przyszło mi to łatwo i przyjemnie!

– A co myślałaś? – prychnął, rzucając mi niezadowolone spojrzenie; nie próbował jednak dłużej mnie namawiać, żebym jednak usiadła. – Masz amnezję, do diabła! Nie uwierzyłabyś w ani jedno moje słowo, może nie tak? Josh od początku powiedział ci, że za sobą nie przepadamy, i to jest święta prawda! Może i mieliśmy przelotny romans, ale to nie…

Reszta zdania utonęła w nagłym szumie, gdy po tych ostatnich słowach krew napłynęła mi do głowy, ale tyle mi wystarczyło. Marcus nadal coś tam krzyczał, ale ja potrafiłam tylko wpatrywać się w niego z niedowierzaniem, szeroko otwartymi oczami, siłą powstrzymując się, żeby nie otworzyć i ust.

Romans? Romans?! Marcus twierdził, że mieliśmy ROMANS?!

Przecież… Nie. To nie było możliwe. My się nie znosiliśmy, poza tym Amada Griffin nigdy nie zrobiłaby czegoś takiego! Nie miałam oczywiście na myśli sypiania z kimś bez związanych z tym głębszych uczuć, a raczej możliwość narażenia na szwank misji, którą podobno miałam do przeprowadzenia w Nowym Jorku. Musiałam być z Joshem, nie wiedziałam, po co, ale najwyraźniej po coś, więc zdradzanie go byłoby niczym strzał w kolano. Nie, to zupełnie nie trzymało się kupy, a słowa Marcusa musiały być kolejną gierką, której po prostu jeszcze nie rozumiałam. On kłamał, to nie mogła być prawda, koniec, kropka!

– Że co?! – wyrzuciłam z siebie niezbyt inteligentnie. Marcus zamarł w impecie, z którym wyrzucał z siebie słowa, na chwilę zamilkł, po czym zapytał niepewnie:

– Co znaczy to „że co”?

– O czym ty, do cholery, mówisz?! – wykrzyknęłam nieco histerycznie. I nawet wyjątkowo nie udawałam. – My nie mieliśmy ze sobą romansu, nie, nie ma mowy! Okłamujesz mnie znowu, chcesz mi namieszać w głowie, to wszystko!

– Okłamuję cię? Słonko, to ty przyszłaś do mnie rozmawiać o czymś ważnym, prawda? Założyłem, że ta mina oznacza, że wreszcie się dowiedziałaś…

– O prywatnym detektywie, do diabła! – przerwałam mu, robiąc krok do tyłu, gdy chciał do mnie podejść. Widząc to, skrzywił się i zatrzymał w miejscu. – Złapałam prywatnego detektywa, Rydera, twojego kumpla. Powiedział mi, że ktoś wynajął go, żeby mnie śledził, i że ten ktoś załatwił to przez ciebie!

Przez moment Marcus milczał, a z jego twarzy nie dało się nic wyczytać. W innych okolicznościach uznałabym, że musiał brać korepetycje u Ryana, ale teraz nie wydawało mi się to już takie zabawne. W ogóle przestało mi być do śmiechu.

Nie mogłam mieć romansu z Marcusem, prawda? Nie zrobiłabym tego przecież. Nawet nie Joshowi, ale sobie i Dylan!

– Ach, o to chodziło – mruknął w końcu, nieco spuszczając z tonu. – Ryder, no tak, mogłem się domyślić. Musisz wiedzieć, że odradzałem Joshowi ten pomysł, ale on się uparł.

– Joshowi? – podchwyciłam. – Więc to rzeczywiście on go wynajął?

– No oczywiście, a myślałaś, że kto? Ja? – prychnął, wzruszając ramionami. – Josh jest ślepy i głuchy, jeśli o ciebie chodzi, słonko. Odradzałem mu ten krok, bo lepiej od niego wiem, jakie z ciebie ziółko, i przypuszczałem, że coś takiego może się stać. Gdybym tylko od razu o tym pomyślał…

– Nie powiedziałbyś czegoś, czego nie chciałeś powiedzieć – dokończyłam za niego nieco mściwie. – Zostawmy na chwilę temat Rydera i Josha. Chcę wiedzieć, co miałeś na myśli, mówiąc, że mieliśmy romans.

Marcus rzucił mi dziwne spojrzenie. No dobrze, nawet mu się nie dziwiłam, w końcu trochę niefortunnie sformułowałam to pytanie.

– Nie wiesz, co to znaczy? Może ci pokażę, słonko? – Zrobił kolejny krok w moją stronę, na co zareagowałam atakiem paniki. A przynajmniej czymś, co w wykonaniu Amandy Griffin mogłoby zasługiwać na takie miano. Marcus chyba dostrzegł to w moich oczach, bo po chwili dodał: – Co się dzieje? Chyba nie powiesz, że się mnie boisz?

Ten drwiący ton całkowicie wyprowadzał mnie z równowagi. Miałam ochotę rzucić się na niego i wydrapać mu oczy, a powstrzymywały mnie przed tym wyłącznie resztki rozsądku. Musiałam dowiedzieć się wszystkiego, musiałam zrozumieć, o czym on właściwie mówił i dlaczego tak sobie ze mną pogrywał! Musiałam…

Sama nie byłam pewna, co musiałam, ale coś na pewno.

– Oczywiście, że się ciebie nie boję! – prychnęłam, próbując się uspokoić. – Raczej brzydzę.

– Brzydzisz się? To coś nowego! – zaśmiał się ironicznie. – Wcześniej było ci ze mną bardzo przyjemnie, słonko.

– Przestań do mnie tak mówić! – Tym razem to ja zrobiłam krok do przodu, za to Marcus nie ruszył się z miejsca, obserwując mnie roziskrzonym wzrokiem. Boże, to była jakaś paranoja! Zdecydowanie musiałam wziąć się w garść. – I przestań mnie okłamywać. Wiem, że nie mieliśmy żadnego cholernego romansu!

– Ach tak? – zainteresował się uprzejmie. – A niby po czym to wiesz, słonko?

Zacisnęłam wargi, próbując zignorować sposób, w jaki się do mnie zwracał, chociaż (a może właśnie dlatego) doskonale wiedział, że mnie to denerwowało.

– Bo gdybyśmy rzeczywiście mieli romans, Josh już dawno by o tym wiedział – odparłam jednak zaskakująco trzeźwo. – Nie znosisz mnie i zrobiłbyś wszystko, żebyśmy się rozstali. Taka wiadomość… To byłaby w twoich rękach tykająca bomba! A nawet bomba, która już wybuchła. Natychmiast powiedziałbyś o tym Joshowi!

– A skąd wiesz, że tego nie zrobiłem?

Otworzyłam usta, ale nie bardzo wiedziałam, co odpowiedzieć. Wyobraziłam sobie Josha, który dowiaduje się o czymś takim. A jeżeli o to też kłóciliśmy się przed moim wypadkiem? Jeżeli Josh mi wybaczył, uznał, że i tak mnie kocha? Czy to w ogóle byłoby możliwe? Czy wtedy rzeczywiście mógłby nie wspominać o tym po wypadku?

Ale wtedy próbowałby mnie jakoś separować od Marcusa albo przynajmniej przestałby być taki ufny. Na pewno zauważyłabym, że coś było nie tak. Nie, to nie było możliwe…

– Nie zrobiłeś tego – zaprzeczyłam stanowczo. – Na pewno nie powiedziałeś o niczym Joshowi, więc jedyny wniosek, to że nie miałeś o czym.

Marcus obszedł biurko i rozparł się w swoim skórzanym fotelu, cały czas nie spuszczając ze mnie wzroku. Niedbałym gestem rozpiął marynarkę, a ja pomyślałam, że usiadł chyba tylko po to, żebym poczuła się niezręcznie. Właśnie taki efekt bowiem udało mu się osiągnąć.

– Wiesz, jesteś naprawdę inteligentna – zauważył z lekkim zdziwieniem. – Zauważyłem to już wcześniej i kiedy zaczęłaś spotykać się z Joshem, wzbudziło to moje podejrzenia, bo on traktuje cię tak… protekcjonalnie. Jak naiwną, głupią blondynkę. Nawiasem mówiąc, ciekawy kolor włosów. Manifestujesz w ten sposób swoją inteligencję?

– Słuchaj, nie wiem, o co ci chodzi, ale jeśli nie zaczniesz wyjaśniać wszystkiego natychmiast, to wychodzę.

– Wyjdziesz, nie uzyskawszy wyjaśnień? Akurat – prychnął z pobłażaniem i, niestety, miał rację. Tylko skąd wiedział?! – Dobrze, więc nie powiedziałem Joshowi. Nie powiedziałem, bo uznałem, że nic na tym nie zyskam. On i tak uwierzyłby tobie, a nie mnie, bo wie, że za sobą nie przepadamy i że chciałbym cię przegonić. Poza tym, na twoją obronę mogę dodać, że spotykaliśmy się, zanim poznałaś Josha.

– Jak to… zanim? To jak sie poznaliśmy? – Ze zdziwienia zamrugałam oczami. Marcus wzruszył ramionami.

– W barze. Niedaleko klubu fitness, w którym pracujesz, należałoby dodać, a do którego ja sam chodzę razem z Joshem, więc nie do końca był to przypadek. Spotkaliśmy się, byliśmy na paru randkach, przespaliśmy się ze sobą, a potem ty zniknęłaś niczym kamfora, tylko po to, żeby wkrótce odnaleźć się jako nowa dziewczyna Josha. Co miałem wtedy sobie pomyśleć? To jasne, że siedziałem cicho. I tak by mi nie uwierzył.

Cholera. Do diabła. Jedna rzecz nie podobała mi się w tej historii i nie chodziło o to, że Marcus kręcił. Wręcz przeciwnie, jego słowa zaskakująco trzymały się kupy.

To było przecież możliwe, że zanim zabrałam się za Josha, postanowiłam w jakiś sposób czegoś się o nim dowiedzieć. A jak mogłabym lepiej przyjrzeć mu się z pewnej odległości, jeśli nie z perspektywy jego najlepszego przyjaciela? Byłam pewna, że nawet jeśli Marcus mówił prawdę, to na tych naszych „randkach” na pewno sporo pytałam go o sprawy związane z firmą. Tylko dlaczego w takim razie, na litość boską, poszłam z nim do łóżka?!

– Czyli twierdzisz, że to wszystko… było przed Joshem? – zapytałam. Marcus kiwnął głową.

– Oczywiście. Wiesz, nie przyszłoby mi do głowy podrywać dziewczynę przyjaciela, serio, Mandy. Nawet nie wiesz, jak się czułem, kiedy potem zobaczyłem cię z Joshem! Próbowałem z tobą rozmawiać, ale ty unikałaś mnie na wszelkie możliwe sposoby, a w dodatku w ogóle wydawałaś się taka… inna. Jakbyś przy Joshu zamieniała się w zupełnie inną osobę. Stąd wiem, że na pewno nie masz względem niego dobrych zamiarów!

No chyba byłam jakaś nienormalna. Po co miałabym robić coś takiego, po co zostawiać świadka, który widział wyraźnie, kim stawałam się przy Joshu? Przecież to jasne, że nie byłam wtedy sobą, nie byłam Amandą Griffin, tylko Amandą Adams. Pewne różnice w zachowaniu musiały się pojawić, jak również ogólne stępienie rozumu, przez które Josh cały czas traktował mnie nieco pobłażliwie. Marcus nie był idiotą, musiał to zauważyć!

Frustracja w jego oczach powiedziała mi, że mówił prawdę. Nie zmyślał tego, chyba że był najlepszym aktorem na świecie (zaraz po mnie). Co więcej, po raz pierwszy miałam wrażenie, że zależało mu na czymś więcej niż tylko na uratowaniu Josha przede mną. W jednej chwili wywietrzała mi z głowy sprawa prywatnego detektywa i zdjęć z maila. Cholera. Wcale mi się to nie podobało!

– Uważasz, że nie jestem szczera wobec Josha, bo nie zachowuję się przy nim tak jak przy tobie? – prychnęłam. – Myślisz, że to takie nienormalne, że nie zawsze zachowuję się tak samo?!

Jeszcze chwilę wcześniej miałam takie wrażenie, jakbym coś przegapiła, jakbym o czymś zapomniała, nie zwróciła uwagi na coś, na co powinnam. Zdążyłam jednak wykrzyczeć przynajmniej część tego, co zamierzałam, zanim uświadomiłam sobie, o co chodziło, i zamilkłam. To było coś poważnego… Coś, co powinno mi było podpowiedzieć, co było nie tak w moich kontaktach z Marcusem.

– Że w jego obecności zachowujesz się jak idiotka? Nie, to nie jest normalne! – zdążył wykrzyknąć, zanim mu przerwałam:

– Dlaczego nazwałeś mnie „Mandy”?

Po tych słowach w gabinecie na chwilę zapadła cisza. Przyglądałam mu się w napięciu, czekając na odpowiedź, a brązowe oczy Marcusa wyraźnie rzucały mi wyzwanie. Mówiły jasno, że on pierwszy nie spuści wzroku. Czułam, że serce bije mi coraz szybciej, choć nie rozumiałam, dlaczego. A wszystko przez faceta w garniturze po drugiej stronie biurka!

– Kwestia przyzwyczajenia. – Wzruszył ramionami. Zmarszczyłam brwi.

– Nie rozumiem, co masz na myśli.

– Pozwoliłaś mi tak na siebie mówić – wyjaśnił niechętnie. – Wtedy, kiedy się spotykaliśmy. Nie pamiętasz? Och, jasne, że nie. Dopiero potem zauważyłem, że inni mówią na ciebie inaczej. Nie chciałem się wyróżniać, żeby Josh nie domyślił się, że poznałem cię wcześniej.

Jezu. To mi się kompletnie nie mieściło w głowie! Po pierwsze, Marcus jawił mi się do tej pory jako facet, który zrobiłby wszystko, żeby Josh mnie zostawił. Nadal więc nie bardzo wierzyłam w zapewnienia, że nie powiedział mu o nas. Po drugie zaś, spotykając się z Marcusem, wyraźnie nie byłam Amandą Adams. Byłam Amandą Griffin!

Ale jakim cudem?!

– To się kompletnie nie trzyma kupy – powiedziałam więc, zgodnie ze swoimi myślami. Drgnęłam nerwowo, gdy Marcus ponownie podniósł się z fotela i podszedł w moją stronę. – Ty mnie nie znosisz, jestem twoim wrogiem, zrobiłbyś wszystko, żeby rozdzielić mnie z Joshem!

– A jak myślisz, dlaczego? – Jego głos zabrzmiał podejrzanie miękko, gdy zrobił kolejne dwa kroki w moją stronę. Przestałam już dbać o pozory i o tyle samo się cofnęłam.

– Bo nie chcesz, żebym z nim była! – wykrzyknęłam.

– No właśnie – wtrącił z satysfakcją. Mętlik w mojej głowie tylko się zwiększył.

– Ja nie to… nie to miałam na myśli – jęknęłam. – Chodziło mi o to, że chcesz się mnie pozbyć z życia Josha. Gdybyśmy kiedykolwiek się spotykali, powiedziałbyś mu o tym, nawet biorąc pod uwagę, że może ci nie uwierzyć! Pewnie nawet pokazałbyś mu jakieś dowody, cokolwiek, nie wiem! Myślisz, że możesz mi wmówić wszystko, bo jestem naiwną dziewczyną z amnezją, która tylko marzy o tym, żeby odzyskać pamięć, ale nic z tego, nigdy w to nie uwierzę! To nie jest… Auuu!

Przegapiłam moment, w którym Marcus znalazł się za blisko, zbyt przejęta swoją przemową, i zorientowałam się, że znalazłam się w niebezpieczeństwie dopiero wtedy, gdy chwycił mnie za rękę i do siebie przyciągnął. Bardzo gwałtownie i bardzo blisko, aż wolną rękę musiałam oprzeć mu na klatce piersiowej, żeby cała na niego nie wpaść. Czym prędzej tę rękę cofnęłam, bo dotyk mężczyzny, który podobno był moim wrogiem, wcale nie był tak nieprzyjemny, jak mogłabym się spodziewać.

Do diabła, o co w tym wszystkim chodziło?! Szarpnęłam rękę, za którą mnie trzymał, ale nie puścił mnie, a nie chciałam na nim używać żadnych gliniarskich sztuczek, bo i tak zdawał się wiedzieć o mnie za wiele. Zagryzłam wargę, po czym podniosłam na niego niepewne spojrzenie.

– Masz bliznę na plecach, o, tu – wymamrotał Marcus, pochylając się nade mną i wolną dłonią naciskając odpowiednie miejsce tak nisko na moich plecach, że właściwie mogłabym go już oskarżyć o obmacywanie mnie. – Mówiłaś, że to wypadek z dzieciństwa. Czy wiedziałbym to, gdybym nie widział cię wcześniej nagiej?

Zadrżałam, słysząc te słowa. Ponownie spróbowałam się oswobodzić, sądząc, że skoro skończył już swoją małą demonstrację, puści mnie chętnie, ale Marcus tylko wzmocnił uścisk na mojej ręce. Jego druga dłoń natomiast została w miejscu, które wcześniej pokazywała, po czym mnie do niego przyciągnęła.

– Skoro to wiesz – syknęłam – to równie dobrze mogłeś powiedzieć o tym Joshowi. Opowiedzieć mu o naszym romansie, żeby mnie rzucił, a jako dowód podać… właśnie to.

– Może i mogłem – prychnął, wywracając oczami. – Ale jaką miałbym z tego przyjemność? Jasne, że nie powinnaś być z Joshem, powtarzałem ci to nie raz. Nie pasujecie do siebie. Jeśli chodzi ci o pieniądze, równie dobrze mogłaś je wyciągnąć ode mnie. Nie widzę jednak innego powodu, dla którego mielibyście być razem, więc wiem, że coś jest nie tak. To jednak nie jest wystarczający powód, by ranić was oboje. A zwłaszcza Josha.

Nie byłam z nim dla pieniędzy, ale najwidoczniej Marcus nie wiedział tak wiele, jak początkowo przypuszczałam. W końcu gdyby miał jakieś pojęcie o Amandzie Griffin, rozumiałby też, dlaczego wciąż byłam z Joshem.

Bliznę odkryłam już przy pierwszym prysznicu, bo chociaż znajdowała się w takim miejscu, że naprawdę trudno było ją dostrzec, w dotyku stanowiła jednak nieprzyjemne przełamanie gładkości skóry i nie sposób było ją przeoczyć. Nie raz zastanawiałam się od tamtej pory, skąd mogła się na moich plecach wziąć, ale nie dziwiła mnie specjalnie, wziąwszy pod uwagę historię mojej rodziny. Nigdy jednak nie pomyślałam, że ktoś użyje jej niejako przeciwko mnie.

– A Ryan? – Musiałam w końcu poruszyć ten temat. Jasne, mogłam zapomnieć o nim na jakiś czas, ale najwyraźniej nic w mojej głowie nigdy nie znikało na zawsze. Tematy wypływały w najbardziej sprzyjających okolicznościach, bo przecież będąc tak blisko Marcusa, najlepiej mogłam ocenić reakcję na jego twarzy.

Marcus zmarszczył brwi, spoglądając na mnie z niezrozumieniem.

– Kto to jest Ryan? – zapytał.

– Josh ci nie mówił? – Zamrugałam oczami. Ze szczerego zdziwienia, dodajmy, bo naprawdę nie spodziewałam się takiej reakcji Marcusa. Wyglądało na to, że mówił szczerze, podpowiadały mi to wszystkie szczegóły wyrazu jego twarzy. Zdziwienie w oczach było tak autentyczne, że Marcus naprawdę musiałby być lepszym aktorem ode mnie, żeby to udawać.

– Nie… Gdy zdarzało nam się o tobie rozmawiać, koncentrowaliśmy się głównie na kłótniach, czy masz względem niego dobre zamiary. Ja nadal twierdzę, że nie, a Josh nadal twierdzi, że jestem zwyczajnie zazdrosny. Więc kto to jest Ryan?

– Nikt, kto mógłby cię interesować. – Miałam co do tego wątpliwości, ale nie zamierzałam się nimi dzielić z Marcusem. W końcu on nadal chciał, żebym rozstała się z Joshem, nawet jeśli moje spojrzenie na jego osobę trochę się zmieniło. Nieco. Odrobinę.

Jezu, to było kompletnie dziwaczne, wiedzieć, że poszło się do łóżka z takim facetem i zupełnie tego nie pamiętać!

– Zdziwiłabyś się, co może mnie interesować, słonko – mruknął Marcus, a mnie zrobiło się nagle podejrzanie gorąco. Ponownie szarpnęłam ręką.

– Czy mógłbyś mnie, z łaski swojej, puścić? – zapytałam cierpko. - Gdyby Josh tu teraz wszedł…

– …nie miałbym już wyjścia i musiałbym mu powiedzieć o tym, co nas łączyło, prawda, słonko? – dokończył za mnie. W końcu, choć widziałam, że niechętnie, wyswobodził moją rękę z uścisku, nie cofnął się jednak nawet o krok, zmuszając do tego mnie. – A tego byś pewnie nie chciała. Czegokolwiek chcesz od Josha, musisz wiedzieć, że nie pozwolę ci go skrzywdzić, Mandy.

– Nie mów tak do mnie – warknęłam. – Nie wolno ci…

– Nie próbuj mi niczego zabraniać, Mandy, bo to nie zadziała – przerwał mi protekcjonalnie. – Ciekawi mnie po prostu, czy ten Ryan jest twoją kolejną ofiarą. Może dla ciebie to normalka, takie uwodzenie facetów i wyciąganie od nich kasy? Może tak naprawdę właśnie w ten sposób zarabiasz na życie, co?

– Jeśli jeszcze raz porównasz mnie do sekretarki…

– Ach, nie, teraz myślę, że jesteś od nich o wiele inteligentniejsza – prychnął. – I nie wiem jeszcze, o co ci chodzi, ale dowiem się, zobaczysz.

Przełknęłam ślinę i zrobiłam jeszcze dwa kroki do tyłu. Niee… Wcale mi się to nie podobało. Ani trochę. Zazwyczaj (a przynajmniej na tyle, na ile się znałam) takie groźby nie robiły na mnie żadnego wrażenia, ale w wykonaniu Marcusa brzmiały po prostu tak… prawdopodobnie. I nieuchronnie. Brzmiały tak, jakby nie były obliczone jedynie na wywołanie efektu, na wystraszenie mnie, ale jakby były manifestacją jego faktycznie powziętego postanowienia.

Przez moment miałam wrażenie, że Marcus nie chciał, żebym była z Joshem, bo faktycznie był zazdrosny. Nie o Josha, ale o mnie. Po jego ostatnich słowach wyzbyłam się jednak tego idiotycznego przekonania. Nie, Marcus nadal widział we mnie wroga. Nadal nie rozumiał, dlaczego związałam się z Joshem i chciał to wyjaśnić, ale przede wszystkim uważał mnie za zagrożenie dla przyjaciela. Być może nawet słusznie.

– Jak już będziesz coś wiedział, możesz mnie oświecić – odparłam cierpko, powoli wycofując się w stronę drzwi. Wzrok Marcusa uważnie śledził każdy mój krok. – Chętnie się dowiem, jaki też szykuję diaboliczny plan.

– Och, możesz sobie zakładać tę nonszalancką maskę, ile tylko chcesz, skarbie – prychnął Marcus w odpowiedzi. – Odgrywaj przede mną dalej górę lodową, proszę bardzo. Dobrze wiem, że kiedy chcesz, potrafisz być bardzo gorąca.

Powinnam go była za te słowa uderzyć, ale znajdował się już za daleko, a nie miałam ochoty ponownie pokonywać dzielącej nas przestrzeni. Poza tym, pomimo wszystko, było lepiej, że stałam w pewnej odległości od niego. Ze względu na mnie, a nie na niego, oczywiście.

– Musiało ci być bardzo ciężko, gdy nie wiedziałam, że poszliśmy kiedyś do łóżka – powiedziałam spokojnie, choć wewnątrz mnie kotłowała się furia. – Wszystkie te riposty, które cisnęły ci się na usta, musiały tam pozostać. To musiało być bardzo bolesne, aż dziw, że nie oświeciłeś mnie wcześniej.

– Nie zrobiłbym tego, gdybyś tu nie wpadła z miną sugerującą, że sama już wszystkiego się dowiedziałaś. – Wzruszył ramionami. Położyłam już rękę na klamce, ale zawahałam się jeszcze przez moment.

– Dlaczego?

– Nie wiem. – Włożył ręce do kieszeni garniturowych spodni i podszedł bliżej, na co zupełnie odruchowo przykleiłam się do drzwi. To już nawet nie była gra. – Po prostu uznałem, że nie byłoby w porządku zrzucać to na ciebie, podczas gdy nic z tego nie pamiętasz. Mimo wszystko nie byłem pewien, czy mi uwierzysz. A poza tym nie chciałem, żebyś po dalsze wyjaśnienia poszła do Josha.

Na usta cisnęło mi się jeszcze jedno pytanie, nie zadałam go jednak, głównie dlatego, że po prostu nie chciałam znać odpowiedzi. W końcu na ile prawdziwe były słowa Marcusa? Na ile przejmowałby się tym, co pomyśli sobie Josh, jeśli sam był wobec niego w porządku? Przecież spotykał się ze mną, kiedy jeszcze nie znaliśmy się z Joshem.

A przynajmniej tak twierdził.

Gdybyśmy jednak mieli romans już po tym, jak związałam się z Joshem, miałoby to wszystko więcej sensu. Rozumiałabym, dlaczego chciał to wszystko ukryć. Dlaczego obawiał się, że mógłby w takiej sytuacji stracić przyjaźń mojego narzeczonego.

Nie zapytałam jednak. Jak mogłabym o to zapytać?

– Pamiętasz, co ci powiedziałem, kiedy dowiedziałem się, że spotykasz się z Joshem? – Spokojny głos Marcusa usłyszałam, gdy już zaczęłam naciskać klamkę. Znieruchomiałam, a po chwili obejrzałam się na niego przez ramię.

– Skąd miałabym pamiętać? – prychnęłam. – Przecież mam amnezję!

W napięciu czekałam na jego odpowiedź. Nie była jednak taka, jakiej bym się spodziewała.

– Może to i dobrze.

Bez słowa otworzyłam drzwi i uciekłam z gabinetu, zanim zdążyłby jeszcze coś powiedzieć, bo jego ostatnie słowa bardzo mi się nie podobały. Mimo to udało mu się wyprowadzić mnie z równowagi.

A myślałam, że tylko Ryan tak na mnie działał…

Dość nieprzytomnie idąc przed siebie korytarzem, w końcu na kogoś wpadłam. Nic dziwnego, bo zupełnie nie widziałam drogi przed sobą. Okazało się jednak, że spartoliłam sprawę, gdy tylko usłyszałam nad sobą doskonale mi znany, obecnie lekko zdziwiony, męski głos:

– Amanda, co ty tutaj robisz?

Podniosłam wzrok i tuż przed sobą zobaczyłam Josha. Porządnie ubranego, w stalowy garnitur i szarą koszulę, z lekkim, pobłażliwym uśmiechem i rozbawieniem w zielonych oczach. Miałam takie wrażenie, jakby w jednej chwili ziemia wróciła mi pod stopy. Wyrwano mi ją stamtąd bardzo brutalnie, gdy dowiedziałam się najpierw o kłamstwach Ryana, a potem o romansie z Marcusem, teraz jednak jakby wszystko wracało do normy. To jednak Josh był tym, którego jako pierwszego ujrzałam po przebudzeniu w szpitalu; to jego twarz była moim pierwszym wspomnieniem, przystanią, do której powinnam wracać, kiedy tylko przestanę czuć się bezpiecznie. I nieważne, że on nie był moim prawdziwym narzeczonym, że tak naprawdę wcale go nie kochałam, że tylko udawałam, żeby coś z niego wyciągnąć.

W tamtej chwili to wszystko kompletnie nie miało znaczenia.

Z drugiej strony, była jeszcze jedna sprawa, którą koniecznie musiałam z nim wyjaśnić. I choć domyślałam się powodów, musiałam ten temat poruszyć; nie mogłam przecież pozwolić, żeby w przyszłości wynajmowanie kolejnego prywatnego detektywa pokrzyżowało mi szyki. Josh nie mógł wiedzieć za wiele, prawda?

Równocześnie była to zaś doskonała wymówka, by wytłumaczyć moją obecność w firmie. Właśnie dlatego zrobiłam poważną minę, po czym powiedziałam spokojnie:

– Musimy poważnie porozmawiać. Może wyjdziesz wcześniej, żebyśmy mogli gdzieś spokojnie pójść, może coś zjeść?

Josh zrobił zaniepokojoną minę.

– Ale co, Amanda…

– To nic takiego – przerwałam mu pospiesznie, czując na karku wzrok Marcusa. Na pewno stał w drzwiach gabinetu, nie wiedzieć, po co. – Po prostu chcę z tobą porozmawiać. Nie tutaj, dobrze?

Kiedy kilka minut później szłam u jego boku w kierunku jego gabinetu, podchwyciłam spojrzenie Marcusa, jakie rzucił mi spod drzwi, w nonszalanckiej pozie stojąc oparty o framugę. Widziałam w tym spojrzeniu obietnicę, która nieco mnie zaniepokoiła.

W końcu nie miałam pojęcia, co takiego próbował mi obiecać.