10. Znajoma twarz

Obudziłam się w środku nocy, pod powiekami wciąż mając tę niewyraźną, zamazaną, a jednak dziwnie znajomą scenę.

Wygramoliłam się spod prześcieradła i chwyciłam leżący w nogach łóżka szlafrok; Josh lubił spać przy temperaturze blisko piętnastu stopni, choć na dworze panował upał, a dla mnie była to istna lodówka. Namacałam kontakt lampki nocnej i pstryknęłam włącznikiem, po czym skrzywiłam się, gdy światło poraziło mi oczy.

Bolała mnie głowa i strasznie chciało mi się pić. Powoli, trzymając się za żebra, przeszłam do kuchni, próbując narobić jak najmniej hałasu, żeby nie obudzić Josha. Pod powiekami czułam piasek, przetarłam więc oczy, ale nie pomogło mi to w pozbyciu się tego natrętnego obrazu, z którym się obudziłam. Musiał mi się śnić, choć nie miałam pojęcia, co oznaczał. O ile w ogóle coś oznaczał.

Huśtałam się na huśtawce. W górę i w dół, widziałam tylko swoje nogi, dziwnie krótkie, i dłonie, kurczowo trzymające huśtawkę. Obok stał roześmiany chłopak i popychał mnie coraz wyżej za każdym razem, gdy oddalałam się do tyłu. Był wysoki i szczupły, miał może z szesnaście, siedemnaście lat i czarne, rozczochrane włosy. Tylko tyle byłam w stanie zapamiętać.

Pamiętałam za to co innego: ciepły, słoneczny dzień, promienie słońca na mojej twarzy, lekki, łagodny wietrzyk. Musiało być lato, bo miałam na sobie sukienkę.

I byłam małą dziewczynką, zrozumiałam po chwili, stojąc pośrodku kuchni i niewidzącym wzrokiem wpatrując się w lodówkę. Byłam małą dziewczynką, a to było moje wspomnienie. Dorastający chłopak popychający mnie na huśtawce i sukienka z falbankami, które furkotały na wietrze. I radosny śmiech.

Gdziekolwiek wtedy mieszkałam i kimkolwiek byłam, byłam szczęśliwa. Nie tylko dlatego, że byłam beztroskim dzieckiem, które cieszyło się latem i huśtawką. Odczuwałam emocje tamtej dziewczynki i byłam pewna, że w tamtej chwili ona była naprawdę szczęśliwa. Po prostu dlatego, że życie było idealne.

Trzęsącymi się rękami nalałam wody do szklanki, po czym upiłam duży łyk. Była strasznie zimna, bo też wyjęłam ją prosto z lodówki. Nie potrafiłam się uspokoić; mimo że liczyłam i kontrolowałam oddechy, nadal drżałam cała jak w gorączce. Usiadłam ciężko na kuchennym stołku, oparłam łokcie na barze, a na dłoniach czoło, po czym skupiłam się na tamtym wspomnieniu.

Byłam już absolutnie pewna, że to wspomnienie. Zbyt dużo czułam związanych z nim uczuć, by miało być jedynie snem. Ciemne włosy wiatr rozwiewał mi wokół twarzy, co pobudzało mnie do jeszcze głośniejszego śmiechu. Trochę się bałam, że chłopak w końcu popchnie mnie tak mocno, że huśtawka się wywróci, a ja spadnę na ziemię i coś sobie zrobię.

Zaraz, zaraz…

Wyprostowałam się nagle, tknięta pewną myślą. Ciemne włosy?!

W łazience znalazłam się w ciągu paru sekund. Potknęłam się co prawda po drodze o kilka sprzętów, bo nie poznałam jeszcze mieszkania Josha na tyle, by biegać po nim po ciemku, ale były to straty, które mogłam ponieść. A wszystko po to, by przyjrzeć się uważnie swojemu odbiciu w lustrze – uważniej niż przy poprzednich okazjach.

No dobrze, wszystko było na swoim miejscu. Orzechowe oczy w ciemnej oprawie, jasna karnacja skóry, ciemne, lekko zaokrąglone brwi. Sińce pod oczami były lepiej widoczne bez makijażu, podobnie jak pobladłe usta. Ale nie to przykuło moją uwagę.

Ostatnim razem, kiedy tak dokładnie przeglądałam się w lustrze, byłam tuż po wypadku, czyli kilka tygodni wcześniej. Wtedy mogłam nie zauważyć. Teraz nie dało się już tego przegapić.

Miałam odrosty.

Od początku nabrałam pewności, że byłam naturalną blondynką, pewnie dlatego, że nikt nie wytłumaczył mi, że tak nie było. Tuż po wypadku odrostów nie było widać, pewnie niedługo wcześniej byłam u fryzjera. Teraz jednak, po kilku tygodniach, prawda wychodziła powoli na jaw. Wyglądało na to, że mój naturalny kolor włosów był dużo ciemniejszy; miodowy odcień, który obecnie miałam na włosach, nie był na tyle jasny, by odrosty mocno rzucały się w oczy, ale kiedy się przyjrzałam, różnicę rozpoznałam bez pudła. Były niewątpliwie ciemne, nawet bardzo, ciemnokasztanowe albo nawet podpadające pod czarne. Zagryzłam wargę.

Właściwie powinnam się była tego domyślić, biorąc pod uwagę moją urodę. Miałam ciemną oprawę rzęs, ciemne brwi i jasną karnację skóry. Blond do tego zupełnie nie pasował.

No więc dobrze, byłam naturalną brunetką. I co mi z tego przychodziło?

Zmarszczyłam brwi do swojego odbicia w lustrze, po czym stwierdziłam, że w sumie wolałabym siebie z ciemnymi włosami. Ciekawe, po co je przefarbowałam? Potrzebowałam odmiany, chciałam coś zmienić w swoim wyglądzie? Może po przyjeździe do Nowego Jorku uznałam to za dobrą zmianę na dobry początek?

Usiadłam ciężko na sedesie, nadal wpatrując się w swoje odbicie. No dobrze, byłam brunetką. Ale chyba nie powinnam tego traktować jak odkrycie ważniejsze od mojego pierwszego wspomnienia? Tamto było przecież naprawdę istotne, to znamionowało jedynie pewną pulę genową otrzymaną od rodziców, których i tak nie pamiętałam. Tamto… Cóż, mówiło coś o moim dzieciństwie. Dzieciństwie, którego przynajmniej momenty były sympatyczne. Przynajmniej, bo przecież nie znałam całej historii, tylko jej wyrywek. Ale fakt pozostawał faktem.

I najwyraźniej miałam wtedy jakiegoś przyjaciela. Gdyby udało mi się z nim skontaktować, pewnie mógłby mi to i owo opowiedzieć o moim życiu. Szkoda, że nie miałam pojęcia, kim on mógł być ani jak go znaleźć. Gdyby mógł mi streścić moją przeszłość, wiele spraw by to pewnie ułatwiło.

– Amanda? – Usłyszałam nagle zaspany głos Josha. W następnej chwili mój narzeczony przeczłapał do łazienki, przecierając zaspane oczy. Włosy miał słodko zmierzwione, a na twarzy grymas, pewnie zupełnie taki sam, jak mój, gdy włączyłam pierwszą lampkę nocną. – Kochanie, co ty tu robisz? Czemu nie śpisz?

Josh najwyraźniej sypiał w bokserkach i T–shircie, bo właśnie w takim stroju go zobaczyłam. Po raz pierwszy, dodajmy. Jakoś tak się złożyło, że wcześniej się… nie złożyło. Któreś z nas pewnie celowo unikało takich piżamowych spotkań, ale nie byłam nawet w stanie stwierdzić, czy to ja byłam tym kimś, bo zaczęłam już wierzyć w to, że pewne rzeczy robiłam podświadomie, bez użycia mózgu.

Na przykład kroiłam marchewki.

– Głowa mnie rozbolała – wyjaśniłam, szczelniej owijając się szlafrokiem. Wprawdzie to Josh przywoził moje rzeczy z Brooklynu, więc i tak wiedział, że sypiałam w kolorowych krótkich spodenkach i różowej koszulce na ramiączkach, ale to jeszcze nie znaczyło, że chciałam, żeby mnie w takim stroju zobaczył. Zwłaszcza w środku nocy. – Chciałam wziąć jedną z tych przepisanych mi tabletek.

– Ach, jasne. – Zbliżył się o krok, a na jego przystojnej twarzy znowu pojawiła się troska. – Ale wszystko w porządku? Nadal chcesz po południu wyjść do kina? Bo zawsze mogę jeszcze odwołać rezerwację.

Machnęłam ręką, równocześnie sięgając po prochy. Przecież i tak zamierzałam zjeść tabletkę, więc to właściwie nawet nie było kłamstwo. Tylko… delikatne przemilczenie części prawdy, co chyba mieściło się w szarej strefie mojego kanonu moralności. Zresztą ostatnio się przekonywałam, że ta szara strefa była całkiem spora.

– Nie, nie trzeba, na pewno mi do tego czasu przejdzie – zapewniłam go. – Potrzebuję tylko lekarstwa i wygodnej poduszki.

– Jeśli twoje ci nie odpowiadają, zawsze możesz wypróbować moje. – Josh uśmiechnął się szeroko, ale choć bardzo się starałam, nie byłam w stanie odpowiedzieć mu tym samym. Za to pokręciłam głową.

– Nie, dzięki. Jak cię znam, to rozpychasz się w łóżku i zabierasz kołdrę.

– Przypomniałaś sobie?!

– Nie, zgaduję – zaprzeczyłam gładko. – Wyglądasz na kogoś takiego.

– Wyglądam… – powtórzył zrzędliwym tonem. – Jeśli już musisz wiedzieć, to śpię całą noc grzecznie przytulony do twojego boku.

Zmarszczyłam brwi, po czym połknęłam tabletkę i wstałam z sedesu.

– Brzmi bardzo niewygodnie – zauważyłam. – Przepraszam cię, ale pójdę się już położyć. Chciałabym dobrze wypocząć, żeby na nasze popołudnie być już w pełni sił.

Kiedy użyłam tego argumentu, oczywiście mnie nie zatrzymywał. Już wkrótce znalazłam się bezpieczna z powrotem w gościnnej sypialni. Zamknęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie, krzywiąc twarz w grymasie niezadowolenia.

Czy ten facet miał w domu podłączone do głowy czujniki ruchu, czy co? Przecież zachowywałam się naprawdę cicho oprócz tych paru razy, kiedy wpadałam na różne meble! Nie powinien był w ogóle mnie usłyszeć, nie mówiąc już o wstawaniu z łóżka i przyłażeniu do mnie do łazienki! A gdybym na przykład… brała prysznic?

No dobrze, to było bzdurne. I pewnie nie powinnam mieć do Josha pretensji o troskę. Ale to nie zmieniało faktu, że czułam się jego staraniami nieco… przytłoczona.

Miałam nadzieję, że wieczorne wyjście do kina trochę mi w tym pomoże. Wreszcie będę miała okazję wyjść z domu, odetchnąć świeżym (jak na możliwości Nowego Jorku) powietrzem i pobyć trochę wśród ludzi. Byłam pewna, że po takim wieczorze łatwiej przyjdzie mi wrócić do czarno–stalowego mieszkania, które powoli zaczynałam uważać za swoje więzienie. Do tego stopnia, że kiedy w moim domu na Brooklynie zobaczyłam jakiś czarny detal, zachciało mi się wyć.

Jednak świadomość odzyskania pierwszego wspomnienia napawała mnie pewną otuchą. Nawet jeśli nie miałam pojęcia, kim była osoba z tym wspomnieniem związana.

Tego samego popołudnia, przepakowując najpotrzebniejsze drobiazgi z mojej wielkiej torby do nieco mniejszej, kopertowej, wybranej specjalnie na potrzeby wyjścia do kina, natknęłam się na porzucony na dnie GPS.

Gdy tylko go wyjęłam, zrozumiałam, o czym zapominałam przez ostatnie tygodnie. Przecież tuż po wyjściu ze szpitala zamierzałam sprawdzić ostatnie zapisane trasy! Miałam jednak wtedy tyle na głowie, że oczywiście zapomniałam, a GPS przez cały ten czas grzecznie leżał sobie w torbie. Nie miałam nawet przez ten czas poczucia, że coś mi umykało, tak wiele spraw i tematów musiałam poruszyć.

No dobrze, więc przyszła wreszcie pora na GPS. Rozłożyłam się na swoim łóżku w gościnnej sypialni i uruchomiłam urządzenie, modląc się, żeby zadziałało. Zadziałało. Natychmiast weszłam w ostatnie trasy. New Jersey. Bingo.

Adres, który widniał przy punkciku oznaczającym koniec trasy absolutnie nic mi nie mówił. Zmarszczyłam brwi. Wyglądało na to, że jednak pojechałam tamtego dnia w konkretne miejsce, nie tylko na wycieczkę, żeby uspokoić myśli po kłótni z Joshem. Miałam już adres, wystarczyło tylko dowiedzieć się, co się pod nim znajdowało.

Uruchomiłam GoogleMaps i wklepałam całą frazę w wyszukiwarkę. Satelita, podgląd 3D, daną posesję mogłam sobie obejrzeć właściwie ze wszystkich stron.

Nie wiedziałam, czego się spodziewać, ale widok, który ukazał się moim oczom, nieco mnie rozczarował. To była prywatna posesja, jakiś nieduży, nieco zaniedbany domek z białą elewacją i czarną dachówką. Piętrowy, z zapuszczonym ogródkiem; więcej po zdjęciach nie byłam w stanie stwierdzić. Zamyśliłam się.

A więc w dniu kłótni z Joshem pojechałam tam nie wiedzieć po co, a wracając miałam wypadek. Podejrzewałam, że wracając, bo inaczej przecież nie schowałabym GPS–a. A biorąc pod uwagę, że używałam GPS–a, musiałam być tam pierwszy raz lub po prostu nie jeździć za często. A więc… czyj to mógł być dom i dlaczego tam pojechałam?

Naprawdę nie miałam pojęcia, czemu nie powiedziałam o tym Joshowi. Prawdopodobnie dlatego, że on natychmiast chciałby tam jechać ze mną, a ja miałam dość jego ciągłej asysty i chciałam coś zrobić na własną rękę. Trudno jednak powiedzieć z całą pewnością, bo to było uczucie, które pojawiło się natychmiast po rozszyfrowaniu przynajmniej części tej zagadki – nie chciałam, by Josh jechał ze mną do New Jersey. Oczywiście, natychmiast zaplanowałam tam pojechać i dowiedzieć się, kto mieszkał w zaniedbanym, ale ładnym domku – tylko bez niego. Chciałam to zrobić sama, przynajmniej raz odkryć coś na własną rękę, zamiast przyjmować za pewnik jego wyjaśnienia i zapewniania. Musiałam to zrobić.

Zapamiętałam adres, po czym starannie wyczyściłam historię z komputera i wykasowałam ostatnią trasę z GPS–a, którego następnie odłożyłam do jednej z szuflad w komodzie. Wszystko to, włącznie z poszukiwaniami danego adresu, zajęło mi jakieś piętnaście minut, po których wróciłam do przygotowań do wyjścia do kina. Cały czas jednak myślałam tylko o tym, jak dostać się niepostrzeżenie do New Jersey i stamtąd wrócić, nie przemęczając się i nie włączając w to któregoś z moich przyjaciół. Tłukło mi się coś po głowie, że najlepiej było dostać się tam pociągiem, ale nie miałam pewności. Może jednak lepiej zamówić taksówkę…?

Taak, tylko ile bym za nią zapłaciła…

Kiedy Josh wrócił, byłam już właściwie gotowa na wyjście, bo miałam mu dać jedynie chwilkę na odświeżenie się, a potem mieliśmy iść na kolację na mieście. Nareszcie czułam się jak w miarę normalna dziewczyna, a nie wariatka z amnezją zamknięta na stałe w mieszkaniu narzeczonego. I było mi z tym cholernie dobrze.

– Ślicznie wyglądasz – pochwalił mnie jak zwykle Josh na powitanie i, tradycyjnie już, pocałował w policzek. – Jak się dzisiaj czujesz? Głowa przestała cię boleć?

W nocy był półprzytomny, ale jednak pamiętał, jak rozmawiał ze mną w łazience. Przytaknęłam z entuzjazmem.

– Oczywiście, że przestała, musiała przegrać z moim podekscytowaniem! Dziś jest ważny dzień. Pierwszy raz w życiu idę do kina!

Josh spojrzał na mnie w zdumieniu, po czym wybuchł śmiechem. No, może on tego tak nie widział, ale ja przecież jak najbardziej! Nie pamiętałam żadnego z moich poprzednich wypadów do kina, więc mogłam chyba spokojnie stwierdzić, że ten był pierwszy.

Idąc tym tropem, pomyślałam, wraz z Joshem wychodząc z mieszkania, wszystko było moim pierwszym razem. Pierwszy pocałunek, który nie zrobił na mnie absolutnie żadnego wrażenia. Pierwsza kolacja poza domem, pierwsze kino, pierwsza randka. Miałam dwadzieścia siedem lat, z pewnością robiłam to nie raz w przeszłości, ale teraz wszystko musiałam poznawać od nowa. Czekały na mnie same niespodzianki! I…

Seks? Czy to mogło oznaczać, że w pewnym sensie byłam dziewicą?

Zmyliłam krok, kiedy to pomyślałam, a gdy Josh spojrzał na mnie pytająco, wymówiłam się wysokimi szpilkami i przeprosiłam. Do diabła. Przecież nie pamiętałam niczego, włącznie z seksem. Więc jak… Co teraz miałam robić?

Po namyśle uznałam, że póki co nie musiałam się tym przejmować. Nie wyglądało na to, by do seksu miało dojść w najbliższym czasie, lub w ogóle prędko, więc problem pozostawał do rozwiązania w przyszłości, gdy zajdzie taka potrzeba. Na razie porzuciłam go bez żalu.

Na dole przywitałam się z portierem Jakiem, obdarzając go wyjątkowo promiennym uśmiechem, po czym wraz z Joshem wyszłam na tonący w półmroku świat. Właśnie zapadał zmierzch i temperatura spadła o dobrych parę stopni, ale nadal było duszno, a w nagrzanym powietrzu czuć było początek lata. W sukience z krótkim rękawem wcale nie było mi chłodno, mimo to Josh podał mi żakiet, spojrzeniem prosząc, żebym go nałożyła. Zrobiłam, o co prosił, choć tylko po to, żeby uniknąć zbędnej dyskusji.

Poszliśmy pieszo, bo zarówno do restauracji, jak i do kina było bardzo blisko. Kolacja upłynęła w całkiem miłej atmosferze; Josh opowiadał mi anegdoty ze swojej firmy, narzekając na aktualną sekretarkę, na której posadzie był wakat podobno średnio raz na pół roku (zazwyczaj zachodziły w ciążę albo wychodziły za mąż, wyjaśnił, gdy o to zapytałam, ale podobno jedna nawet zmarła), takiego miał z nimi pecha. Potem ja próbowałam opowiedzieć o czymkolwiek, ale że nie bardzo miałam o czym, kończyło się na tym, że pytałam Josha o jakiś drobiazg z tej mojej przeszłości, którą znał, co chętnie mi wyjaśniał. Potem zaczęliśmy rozmawiać o Fitness Paradise i wtedy właśnie przypomniałam sobie o elektronicznym kalendarzyku.

– Wiesz, wydaje mi się, że mam sporo zajęć poza pracą, na których ostatnio się nie pojawiałam – powiedziałam ostrożnie, bo nie miałam pojęcia, ile z tego wiedział Josh. – Przeczytałam, że chodzę na basen, skałkę, strzelnicę i tenis, i Bóg jeden wie, gdzie jeszcze. Ej, zaraz, a czy ja w ogóle jestem wierząca?

– Chyba w podobnym stopniu co większość ludzi – odpowiedział Josh z uśmiechem, po czym wrócił do pierwotnego tematu. – No owszem, z tego co wiem, prowadziłaś bardzo aktywny tryb życia. A co, chciałabyś do tego wrócić? Basen za jakiś czas może by ci się nawet przydał, powinnaś zacząć trochę ćwiczyć, ale na tenis nie pozwolę ci jeszcze długo. Skałka odpada, bo tego nie znoszę, ale mogę z tobą iść na strzelnicę. Chcesz?

Chciałam. Bardzo chciałam. Wyczułam w sobie jakąś nie do końca chyba zdrową fascynację bronią, która mogła wynikać z wielu rzeczy. A miałam nadzieję, że już zrezygnowałam z tej wizji socjopatki?

Nie, spokojnie, mnóstwo normalnych ludzi miało broń i nie robiło z tego problemu. Nie powinnam być gorsza tylko dlatego, że chciałam iść na strzelnicę.

– Chcę – odpowiedziałam więc zgodnie z moim sercem. – Bardzo chcę. Umówisz nas?

– Jasne. – Z oczu Josha wyczytałam, że jeśli chodziło o mnie, nie uznawał rzeczy niemożliwych. Zapewne nawet gdybym poprosiła go, żeby przyniósł mi serce jelenia, natychmiast w podskokach pobiegłby po strzelbę, żeby przystosować odpowiednie zwierzątko. Czasami miałam wrażenie, że ten facet był nienormalny, częściej jednak, że pomimo błędów z przeszłości zwyczajnie za dobry dla mnie. – A teraz jedz, bo ci wystygnie.

Zjedliśmy kolację i w dobrych humorach pospieszyliśmy do kina. Zdążyliśmy na ostatnią chwilę, seans właśnie się zaczynał. Kiedy spytałam Josha, jaki film wybrał, odpowiedział tylko, że jeden z moich ulubionych. Ciekawe, miałam właśnie okazję po raz pierwszy w życiu zobaczyć mój ulubiony film.

To była Casablanca. I była tak kiczowata, że aż cudowna. Bardzo mi się podobało, chociaż kłóciłabym się, czy uznałabym ten film za mój ulubiony. Podczas seansu wyżerałam Joshowi popcorn, dziękując Bogu, że nie zamówił kanapy i nie próbował się do mnie dobierać (jak to robiło paru facetów na sali), a po seansie chętnie pokłóciłam się z nim o to, że Casablanca, choć sama w sobie świetna, nie jest filmem idealnym i z pewnością znalazłabym coś dużo bardziej… odlotowego.

– Przecież nie chodzi o perfekcję samą w sobie – zaprotestował Josh, otwierając przede mną drzwi kina. Wymknęłam się przez nie na ulicę. – Chodzi o wrażenia, jakie ten film w tobie wywołuje. Nie szukaj filmu idealnego pod względem artystycznym, wizualnym, bo skończysz oglądając coś tak nudnego, że nie będziesz w stanie powstrzymać się od usypiania. Pomyśl o historii, bohaterach, żywych dialogach…

– Właśnie o tym myślę – zaprotestowałam stanowczo, wyrywając mu pudełko z resztką popcornu. – Nie rób ze mnie idiotki tylko dlatego, że upadłam na głowę.

– Właściwie to na nią nie upadłaś, tylko walnęłaś nią o szybę – sprostował, ale szybko zmienił temat, widząc, że nie miałam ochoty o tym rozmawiać. Rzeczywiście, tamten wypadek to była ostatnia rzecz, na temat której chciałam zdobywać jakieś bliższe informacje. – Słuchaj, nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli skoczę jeszcze do toalety? Poczekaj tutaj, zaraz wrócę.

Kiwnęłam tylko głową i już go nie było. Rozejrzałam się dookoła, czując na sobie czyjeś spojrzenie, po czym zignorowałam to uczucie, uznając je za niedorzeczne, i wybrałam sobie miejsce z boku chodnika, tak, żeby nie przeszkadzać przechodniom. Zwłaszcza że z kina właśnie wylała się fala widzów, wśród której znajdowałam się również i ja, a nie uśmiechało mi się ciągłe potrącanie mnie przez obcych ludzi.

Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że czułam na sobie czyjś wzrok. Byłam o tym przekonana od chwili, gdy wyszliśmy z kina, ale zaczęło mnie to niepokoić dopiero wtedy, gdy Josh zostawił mnie samą. Odruchowo przytuliłam się do ściany, w rękach obronnie ściskając opakowanie z resztką popcornu i uważnie rozejrzałam się dookoła.

Spokojnie, tylko spokojnie, powtarzałam sobie cały czas. Nikt cię nie śledzi, masz fioła i tyle. Spojrzeniem przeczesywałam rzedniejący powoli tłum na chodniku i kiedy już chciałam się poddać, godząc się z moją manią prześladowczą tudzież chorobą umysłową, zobaczyłam go.

Stał po drugiej stronie wejścia, tuż przy kasach, i patrzył prosto na mnie. Trzydziestoparoletni facet o czarnych, prostych, nieco przydługich włosach, układających się w miękkie fale, ostrych rysach twarzy i przenikliwych oczach. Był wysoki, mógł mieć niewiele ponad sześć stóp wzrostu, dobrze zbudowany, ubrany w ciemny garnitur i białą koszulę z krawatem. Ręce trzymał w kieszeniach spodni, a kiedy nasze spojrzenia się spotkały, ruszył prosto w moją stronę.

W innej sytuacji pewnie natychmiast bym uciekła, ale po pierwsze, czekałam przecież na Josha, a po drugie, skądś znałam tego faceta. Byłam pewna, że gdzieś widziałam wcześniej tę twarz, a w moim przypadku było to wystarczająco intrygujące, by zostać i poczekać, aż do mnie podejdzie. Przecież nawet jeśli miał złe zamiary – a zdecydowany, ponury wyraz twarzy mówił sam za siebie – to nie zrobi mi nic złego w otoczeniu tylu ludzi, przekonywałam samą siebie. Dość daremnie zresztą.

A facet w końcu podszedł blisko, bardzo blisko mnie – na tyle, że gdybym wyciągnęła rękę, mogłabym go dotknąć. Z bliska wyglądał jeszcze bardziej intrygująco. Z dwudniowym zarostem, który wcale nie zakrywał surowych rysów twarzy i ładnie wykrojonych ust, o czarnych jak dwa węgle oczach, ten człowiek był po prostu… ciemny. We wszystkich aspektach.

A w tych przenikliwych oczach kotłowały się niezadowolenie i złość.

– Możesz mi powiedzieć, co ty właściwie robisz? – syknął, zakleszczając w stalowym uścisku moje przedramię. Jęknęłam z bólu, ale nie przejął się tym specjalnie. – Co to wszystko, do diabła, ma znaczyć, Mandy?!

Poznałam ten głos i, przyznaję, zrobiło mi się nieco słabo w kolanach.

Słyszałam go już raz, a chociaż był wtedy nieco zniekształcony przez telefon, rozpoznałam go bez najmniejszego trudu. Wskazówką, oczywiście, był także sposób, w jaki mężczyzna się do mnie zwrócił. Bo do tej pory zaobserwowałam tylko jedną osobę, która nie zwracała się do mnie pełnym imieniem.

– Ryan? – jęknęłam z lekkim niedowierzaniem. Dobrze, w tamtej właśnie chwili zaczęłam nieco panikować. W końcu miałam przed sobą tego faceta, który podobno nachodził mnie od blisko pół roku, i właśnie naocznie się przekonywałam, że to nie było żadne qui pro quo. To był stuprocentowy facet, w dodatku wyglądający na niebezpiecznego i zdolnego do wszystkiego! Nagle ta hipoteza Josha, jakoby ktoś mógł mi pomóc w tamtym wypadku, zaczęła nabierać sensu. – Co ty tutaj…

– Błagam, tylko nie pytaj mnie, co ja tutaj robię – przerwał mi, przyciągając mnie do siebie bliżej. Byłam dziwnie pewna, że zostawi mi na przedramieniu siniaki. – Prosiłem, żebyś zadzwoniła, prawda?

– Ale… nie zostawiłeś mi numeru – zaprotestowałam słabo. Gniew w czarnych oczach ustąpił na chwilę miejsca zdziwieniu.

– Przecież znasz go lepiej niż ja, Mandy – stwierdził ze złością. – Słuchaj, jestem już zmęczony tymi idiotycznymi gierkami. Kończ, co tutaj zaczęłaś, i na litość boską, wracaj wreszcie do domu.

Do domu? Ten facet naprawdę miał nierówno pod sufitem, skoro uważał, że po pół roku mieszkania w Nowym Jorku mogłabym jeszcze uznać go za dom!

– Nie ma żadnych gierek – zaprotestowałam znowu, chcąc mu wszystko jasno wytłumaczyć, ale nie pozwolił mi, w tej samej chwili znowu wchodząc mi w słowo:

– Tak, wiem, że traktujesz to bardzo poważnie, Mandy. Po prostu uważam, że trochę za długo już to wszystko trwa. A ten wypadek? Naprawdę chcesz, żeby stało ci się coś złego? Następnym razem możesz nie mieć tyle szczęścia! A Dylan? Zapomniałaś już, Mandy?

W zdumieniu rozszerzyłam oczy. Czy ten facet naprawdę mi groził?!

Na szczęście w tej samej chwili obok mnie zmaterializował się nagle Josh. Choć przy Ryanie nie wyglądał zbyt imponująco, przede wszystkim będąc od niego sporo niższym, nie przejął się tym specjalnie i natychmiast stanął w mojej obronie. Odsunął mnie do tyłu, strząsając z mojego przedramienia dłoń Ryana, po czym zasłonił mnie sobą i zapytał:

– Mamy tu jakiś problem? Amanda, czy on ci się naprzykrza?

Tamten tylko uśmiechnął się paskudnie.

– Chyba nie mieliśmy okazji się poznać – powiedział spokojnie, bezczelnie. – Nazywam się Ryan Montgomery.

Wyciągnął w stronę Josha dłoń, którą mój narzeczony po chwili wahania bardzo niepewnie ujął. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, jakby czekając, który pierwszy spęka – a byłam pewna, że wzajemnie próbowali sobie zmiażdżyć dłonie – po czym wreszcie odstąpili od siebie na krok, dzięki czemu znalazłam się jeszcze dalej od Ryana. Westchnęłam z ulgą.

– Joshua Hamilton – mruknął Josh. – Nie powiem, że to przyjemność.

– Ach, wiem doskonale, kim pan jest – prychnął Ryan, rzucając mi drwiące spojrzenie. – Amanda też doskonale to wie, prawda?

Zmarszczył brwi, widząc moje zagubione, pełne niezrozumienia spojrzenie. Byłam pewna, że w tej ostatniej wypowiedzi ukrył jakieś drugie dno, ale nie miałam pojęcia, o co mogło mu chodzić. Do diabła, przecież miałam amnezję!

– Tak właściwie to już odchodziłem – dodał Ryan jakby od niechcenia. Rzucił mi ostatnie ciemne spojrzenie, mówiąc: – Pamiętaj, Mandy.

Dopiero kiedy odwrócił się i poszedł sobie w cholerę, a mój mózg powoli zaczął się budzić z oszołomienia, zrozumiałam, dlaczego twarz Ryana Montgomery wydawała mi się znajoma.

To był chłopak z mojego wspomnienia.