11. Opuszczony dom

Kiedy Josh na temat Ryana wyraził się „były chłopak”, myślałam, że mówił o czymś dużo bardziej… przejściowym. O kilkumiesięcznym, może kilkuletnim związku, który przeżyłam w Pasadenie i z którego otrząsnęłam się, wyjeżdżając do Nowego Jorku. O facecie, którego poznałam i z którym zaczęłam randkować, by poniewczasie się przekonać, że był z niego zazdrosny potwór.

Im dłużej jednak się nad tym zastanawiałam, tym większą miałam pewność. Twarz, którą widziałam w moim śnie, którą uznałam za część wspomnienia z dzieciństwa, z czasów, kiedy miałam może z dziesięć lat, to była twarz Ryana Montgomery. Faceta, od którego uciekłam do Nowego Jorku. Nie miałam pojęcia, że znałam go tak długo.

Nie byłam pewna, czy to cokolwiek zmieniało, ale mimo wszystko dziwnie się z tym czułam. Po namyśle jednak dochodziłam do wniosku, że owszem, zmieniało. Może jednak powinnam z nim porozmawiać? O ile dobrze wszystko zrozumiałam, ten facet mógł mi opowiedzieć o mojej przeszłości więcej niż ktokolwiek inny. Mógł powiedzieć, jak wyglądało moje dzieciństwo, jacy byli moi rodzice, skąd się znaliśmy, jaka wtedy byłam. Mógł powiedzieć wszystko albo nic, zależnie od tego, jak będę się wobec niego zachowywać. Mógł powiedzieć tak wiele, mógł mieć zdjęcia, dowody, namacalne wspomnienia, dzięki którym coś mogłoby się otworzyć w mojej głowie. Tylko jak zmusić go, żeby mi pomógł?

Ciągle miałam w pamięci tamte słowa. Kiedy wychodziłam wieczorem spod prysznica, z ręcznikiem na mokrych włosach, powtarzałam je sobie w kółko, próbując zrozumieć je inaczej, niż zrozumiałam to w pierwszej chwili. Nic innego jednak nie przychodziło mi do głowy. Spotkanie z Ryanem było bez wątpienia niepokojące, a równocześnie było w nim coś… coś, co sprawiało, że ciarki przechodziły mi po plecach.

– Jak się czujesz? – zapytał Josh, stając w progu mojej sypialni. Obejrzałam się na niego, odruchowo mocniej zaciskając pasek szlafroka i lekko osuszając mokre włosy ręcznikiem. Opierał się o futrynę, założywszy ramiona na piersi. – Chciałem cię przeprosić, kochanie, że cię dzisiaj zostawiłem samą. On tylko dlatego do ciebie podszedł.

Machnęłam ręką, chwytając szczotkę, żeby rozczesać włosy, i siadając na łóżku.

– Daj spokój, to nie twoja wina – odpowiedziałam lekko, choć w głębi duszy wcale mi tak lekko nie było. – Nie możesz ciągle się mną opiekować, w końcu będę musiała zatroszczyć się o siebie sama. I wchodzi w to również obrona przed Ryanem.

– Nie możesz się sama bronić – zaprotestował Josh, a w jego oczach błysnął niepokój. – Nie pamiętasz, co przydarzyło się ostatnim razem?

– Chodzi ci o wypadek? Och, uwierz mi, pamiętam doskonale. – Palcem wskazałam na swoją głowę. – To z wcześniejszymi wspomnieniami mam pewien problem.

– Przepraszam – mruknął, nieco zmieszany. – Nie miałem na myśli nic złego…

– Wiem, że nie miałeś – westchnęłam, skupiając się na rozczesywaniu włosów. – Wiesz, co on mi powiedział, gdy cię nie było? Że powinnam to skończyć, póki jeszcze nic mi się nie stało. I że następnym razem mogę nie mieć tyle szczęścia, co ostatnim. Myślisz… myślisz, że on mógł mi grozić, Josh?

To było głupie pytanie, bo właściwie byłam tego pewna, ale potrzebowałam kogoś, kto by potwierdził moje podejrzenia. Josh oderwał się od drzwi i podszedł bliżej, wkładając ręce do kieszeni spodni i mocno zaciskając szczęki. Widziałam, jak zareagował na te słowa: musiały mu się bardzo nie spodobać. Co najmniej.

– Wcale by mnie to nie zdziwiło – odparł następnie lekko zduszonym głosem. – Posłuchaj, Amanda… Nie wiem, do czego ten facet jest zdolny, ale wygląda na niebezpiecznego. Naprawdę wolałbym, żebyś się z nim więcej nie zadawała.

– Myślisz, że zrobiłam to specjalnie? – Zmarszczyłam brwi. – Josh, nie jestem głupia, ale nadal nie mogę uwierzyć, że on mógł mieć coś wspólnego z tym wypadkiem…

– A dla mnie to staje się coraz bardziej oczywiste, że miał – przerwał mi stanowczo, chwytając mnie za ramiona. Rzuciłam mu bezradne spojrzenie. – Amanda, nie twierdzę, że próbujesz się z nim kontaktować, tylko że nie postawiłaś sprawy do końca jasno. Powinnaś zgłosić na policję, że ten facet cię nachodzi.

A jeśli to on włamał się do mojego mieszkania na Brooklynie?, przemknęło mi nagle przez głowę. Wyglądał na człowieka, który potrafiłby się włamać, a moje klucze jednak się nie odnalazły. Nie miałam pojęcia, gdzie mogłam je dać, i Josh także tego nie wiedział. Więc co, ktoś je jednak ukradł?

Kiedy pojechałam na Brooklyn, nie zwróciłam na to większej uwagi, ale w tamtej chwili ten fakt wrócił do mnie natychmiast, bo dziwnie pasował mi do reszty układanki. A jeśli Ryan Montgomery rzeczywiście miał klucze do mojego mieszkania? Jeśli włamał się tam i porozrzucał wszystkie rzeczy, chcąc mi coś pokazać lub mnie zastraszyć?

Otworzyłam już usta, żeby powiedzieć o tym Joshowi, ale w ostatniej chwili się powstrzymałam. Za dużo musiałabym mu tłumaczyć, poczynając od mojej wycieczki na Brooklyn, a na włamaniu kończąc. Za to zadałam inne pytanie, które nurtowało mnie od czasu, gdy w Ryanie rozpoznałam chłopaka spod huśtawki:

– Josh, wiesz może, jak długo znałam Ryana?

Josh zrobił zdezorientowaną minę, która pokazała mi dobitnie, że nie rozumiał zmiany tematu. Cóż, nie podążał za moimi myślami. Patrzyłam jednak na niego na tyle wyczekująco, że w końcu odparł niepewnie:

– Nie wiem, czy kiedykolwiek dokładnie o tym wspominałaś, mówiłaś tylko, że byliście razem jakiś rok. Czy to ma jakieś znaczenie, Amanda? Masz nadzieję, że kiedy powiem ci, że znałaś go całe życie, będzie to dobry powód, żeby nie iść na policję?

– I tak nie zamierzam iść na policję. – Potrząsnęłam głową, a widząc jego oskarżycielskie spojrzenie, westchnęłam. – Josh, zrozum, błagam. Nie mam pojęcia, co ten facet zrobił mi w przeszłości i nie będę potrafiła tego wyjaśnić. Nie mamy też żadnych dowodów, że brał udział w wypadku, ani że planuje zrobić mi jakąś krzywdę. Jeśli pójdę z tym na policję, wyjdę na głupią histeryczkę z amnezją.

– To samo mówiłaś przed wypadkiem – mruknął Josh.

W takich chwilach właśnie dochodziłam do wniosku, że jednak wciąż byłam tą samą Amandą. Że ja i Amanda sprzed wypadku to nie były dwie różne kobiety, zamieszkujące tylko jedno ciało. Czasami, kiedy o tym zapominałam, zaczynałam zazdrościć tamtej Amandzie dzieciństwa i wspomnień, których ja nie miałam.

Dopiero potem uświadamiałam sobie, jak bardzo niedorzeczne to było.

– Wtedy chyba jednak wiedziałam, co mi zrobił – odparłam trzeźwo. Josh wywrócił oczami.

– Wiesz, co mam na myśli, Amanda. A właśnie, przypomniałem sobie coś jeszcze. Dlaczego ten typ mówi do ciebie „Mandy”?

Rzuciłam mu zirytowane spojrzenie.

– Sądzisz, że spłynie na mnie olśnienie i mi się nagle przypomni? – zapytałam uprzejmie. – Josh, nie mam pojęcia, skąd ta różnica. Nigdy wcześniej tego nie słyszałeś?

– Wszyscy mówili do ciebie „Amanda”, gdy cię poznałem, więc nie próbowałem tego zmieniać – wyjaśnił. – I nigdy nie słyszałem twoich rozmów z Ryanem, przynajmniej nie tego, co on mówił. Dzisiaj po raz pierwszy usłyszałem to zdrobnienie. Dlaczego jemu wolno zdrabniać twoje imię, a mnie nie?

Jezu, przecież nie wiedziałam! Czy ten facet też miał jakieś braki w pamięci?!

Policzyłam do dziesięciu, żeby się uspokoić, i kiedy byłam już pewna, że w moim głosie nie usłyszy złości, odpowiedziałam spokojnie:

– Josh, naprawdę nie wiem. Nie potrafię ci tego wyjaśnić, rozumiesz? Więc proszę cię, nie miej o to do mnie pretensji. Może to zdrobnienie źle mi się kojarzyło? Nie wiem!

Josh ukląkł przede mną i pogłaskał mnie pocieszająco po przykrytym szlafrokiem kolanie. W jego oczach zobaczyłam ciepło i czułość.

– Masz rację, przepraszam – szepnął. – Po prostu… czasami chyba jestem o niego zazdrosny. Nawet jeśli od niego uciekłaś, coś was kiedyś łączyło. I to chyba sporo, skoro on do tej pory cię nachodzi. Proszę cię, obiecaj, że nie będziesz z nim więcej rozmawiać. Naprawdę się o ciebie martwię i nie chcę, żeby on znowu ci groził. Obiecaj, Amanda.

Zagryzłam wargę. Nie mogłam z nim rozmawiać, bo przecież nie znałam jego numeru telefonu. Chciał, żebym nie odbierała komórki i nie chodziła samotnie po ulicach? Czy on miał nie po kolei w głowie?

– Obiecuję – mruknęłam, doskonale wiedząc, że tej obietnicy nie dotrzymam.

Myślałam o tym jeszcze następnego dnia, gdy po dokładnym przestudiowaniu rozkładu jazdy wsiadłam do pociągu jadącego do New Jersey i znalazłam sobie miejsce siedzące. Wokół mnie było pełno obcych ludzi, przez co czułam się nieco niepewnie, bo po raz pierwszy znalazłam się sama w zupełnie sobie obcym miejscu; w końcu nawet gdy poprzednio pojechałam na Brooklyn, wezwałam taksówkę, a na miejscu natychmiast natknęłam się na Jeremy’ego. Tym razem jednak nie mogłam prosić o pomoc któregoś z moich przyjaciół; musiałam to zrobić sama.

Josh nie wiedział, co mogłam robić w New Jersey, więc było bardzo prawdopodobne, że nikt inny również by nie wiedział. A skoro tak, to znaczyło, że z jakichś powodów ukryłam przed wszystkimi moją wizytę w nieznanym mi domu w New Jersey. A skoro to zrobiłam, musiałam mieć jakiś powód. Nieważne, czy był dobry, póki go nie poznałam, wolałam nie ujawniać tajemnicy, tak na wszelki wypadek. Powiedzieć zawsze jeszcze zdążę, a póki milczę, przynajmniej wiem, że nie popełniłam żadnego znaczącego błędu.

Tym razem również wzięłam ze sobą nawigację, tak na wszelki wypadek, gdybym miała nie znaleźć odpowiedniego adresu własnoręcznie. Czułam się dzięki temu pewniej, choć oczywiście i tak było prawdopodobne, że ze stacji wezmę taksówkę.

O ile dotrę tam w jednym kawałku, pomyślałam nieco histerycznie, przyglądając się mijającym mnie i stojącym nade mną ludziom. Czułam się bardzo niekomfortowo. Dziewczyna z amnezją, podróżująca samotnie wśród obcych ludzi, do miejsca, którego nigdy w życiu nie widziała na własne oczy – cóż mogło być bardziej stresującego?

Chyba tylko obecność Ryana w którymś z wagonów.

Ta ostatnia myśl sprawiła, że zaczęłam się jeszcze bardziej denerwować, więc odruchowo spojrzałam na zegarek. Czterdzieści minut podróży dłużyło mi się straszliwie, ale na szczęście czas ten dobiegał już końca. Nikt z obecnych w pociągu ludzi nie zdawał się zwracać na mnie uwagi; co więcej, nikt nie zwracał uwagi na nikogo, wszyscy byli zatopieni we własnych myślach, słuchali muzyki, czytali gazety i książki, ale nikogo nie interesował sąsiad. Byłam pewna, że w tym towarzystwie zauważyłabym obecność Ryana. Poprzedniego wieczoru od razu przecież poczułam, że ktoś mi się przyglądał. Jakim cudem, tego nie wiedziałam, ale fakt pozostawał faktem. Wiedziałam to, jeszcze zanim zobaczyłam Ryana. Teraz więc, póki czułam się niewidzialna, byłam chyba bezpieczna.

Mimo to starałam się jak najbardziej wtopić w tłum. Nawet ubrałam się tego dnia bardzo neutralnie, rezygnując z kolorów, których orędowniczką była Zoey. Miałam na sobie luźne dżinsy do kolan, obcisły T–shirt i tenisówki. Włosy związałam w kucyk, a torbę zarzuciłam sobie na ramię, z zadowoleniem stwierdzając, że wyglądałam całkiem przeciętnie.

Również siedząc w pociągu wyciągnęłam z torby jedyną rzecz, jaką miałam do czytania – rozkład pociągów, który kupiłam na mojej stacji początkowej, i zaczęłam go przeglądać, podobnie jak reszta pasażerów robiła to z książkami i gazetami. Musiałam w tamtej chwili wyglądać bardzo niepozornie i z pewnością nie przypominałam tej dziewczyny w kolorowej sukience i szpilkach, którą poprzedniego wieczoru zaczepił pod kinem Ryan.

Gdy w końcu dotarliśmy do mojej stacji, wmieszałam się w wysypujący się z pociągu tłum, dając mu się porwać i nie zatrzymując się nawet na sekundę, tak na wszelki wypadek, żeby trudniej było mnie dostrzec. Nie próbowałam spuszczać głowy ani zasłaniać twarzy – to tylko przyciągnęłoby na mnie uwagę ciekawskich oczu – ale swobodnym krokiem, rozglądając się dookoła naturalnie i na niczym dłużej nie zawieszając wzroku, wyszłam ze stacji na zewnątrz, na plac, gdzie temperatura zdążyła już sięgnąć prawie trzydziestu stopni.

W pociągu zdążyłam również przestudiować mapę, w którą przezornie się zaopatrzyłam, i stwierdziłam, że przejście pieszo pod odpowiedni adres zajęłoby mi zbyt wiele czasu i sił, a ponieważ nie miałam ochoty szukać przystanku autobusowego, skierowałam się na postój taksówek, gdzie stało kilka wolnych, żółtych samochodów. Wsiadłam do pierwszego z nich i rzuciłam adres, nawet nie spoglądając na kierowcę.

Wyjęłam z torby komórkę, ale na wyświetlaczu nie miałam żadnych nieodebranych połączeń. Trochę się martwiłam, że Josh mógłby się dowiedzieć, że opuściłam mieszkanie i domagać się wyjaśnień, ale uznałam, że ostatecznie jakoś bym sobie poradziła, nawet gdyby do tego doszło. Kiedy już upewniłam się, że póki co nic mi nie groziło, schowałam telefon i wyjrzałam przez okno.

Okolica, którą mijaliśmy, była całkiem sympatyczna i bardzo… podmiejska. Szerokie ulice, przy których stały zadbane domki jednorodzinne, białe płoty, skrzynki na listy, aleje wysadzane klonami i czyste chodniki. Ładna okolica. Nie powiedziało mi to jednak, co mogłabym w niej robić czy też kogo odwiedzać, a tego właśnie próbowałam się dowiedzieć.

W końcu, po kilku minutach jazdy w milczeniu, dojechałam na miejsce. Zapłaciłam taksówkarzowi, ale poprosiłam, żeby poczekał. Nie zamierzałam spędzić dużo czasu w New Jersey, a nie uśmiechało mi się potem szukanie taksówki na tej całkowicie pustej, podmiejskiej uliczce.

W odróżnieniu od tej głównej, którą jechaliśmy wcześniej, ta była całkiem wąska, ale za to bardziej przytulna. Jednorodzinne domki stały przytulone jeden do drugiego, płoty były świeżo pobielone, a trawniki skoszone. I tylko ten jeden dom – dokładnie ten, przy którym się zatrzymaliśmy – wyglądał inaczej.

Oglądałam go już przez Internet, ale na żywo wyglądał na jeszcze bardziej zaniedbany. Okna były brudne, elewacja dawno nie odnawiana, trawnik nie skoszony, a skrzynki pocztowej brakowało w ogóle. Zawahałam się, wysiadając z taksówki, ale już po chwili dążyłam chodnikiem z kostki w stronę głównego wejścia. Musiałam to zrobić, przecież chciałam poznać odpowiedzi. Musiałam je znać.

Zadzwoniłam dzwonkiem, poczekałam chwilę, ale nikt nie otworzył. Nacisnęłam dzwonek jeszcze kilka razy, ale chociaż słyszałam jego dźwięk rozlegający się w środku, nikt nie otworzył. Może domownicy byli w pracy? Spróbowałam klamki, ale drzwi były zamknięte. Cofnęłam się o krok i rozejrzałam dookoła. Gdzie zwykli, szarzy obywatele zazwyczaj trzymają klucze? Wspięłam się na palce i sprawdziłam futrynę drzwi, a potem dwie doniczki, stojące po obydwu stronach schodków prowadzących do wejścia. Nic.

Z irytacją przygryzłam wargę. Co, więc przyjechałam tu na nic? Może powinnam obejść dom dookoła i poszukać jakiegoś uchylonego okna? Nie miałam wątpliwości, że potrafiłabym włamać się do środka, ale zastanawiało mnie co innego – sąsiedztwo. Ta ulica wyglądała na taką, na której wszyscy się znali, więc obecność kogoś obcego mogła zostać szybko zauważona. Zwłaszcza gdy ten ktoś kręci się przy jednym z domów.

Postanowiłam jednak zajrzeć od tyłu i właśnie wycofywałam się do ścieżki, kiedy nagle za sobą usłyszałam obcy, kobiecy głos:

– Przepraszam! Mogę w czymś pomóc?

Odwróciłam się i tuż przed sobą ujrzałam staruszkę z siwymi włosami zebranymi w sztywny kok na czubku głowy; ubrana była w szeroką, podomkowatą sukienkę, miała mnóstwo zmarszczek i nosiła okulary, ale jej szaroniebieskie oczy patrzyły na mnie bystro, pytająco. Wyglądała jak pies myśliwski na tropie i byłam pewna, że tej kobiecie łatwo się nie wywinę. Trudno.

Jeśli nie możesz komuś uciec, przekonaj go do siebie, błysnęło mi w głowie, po czym uśmiechnęłam się pięknie i wskazałam dom za mną.

– Tak, pomoc bardzo by mi się przydała! – wykrzyknęłam z entuzjazmem. – Mieszka pani tutaj?

– Tu? Nie, skądże – zaśmiała się staruszka w odpowiedzi; cały czas jednak pozostawała czujna, przyglądając mi się uważnie. – Nie myślisz, moje dziecko, że bardziej troszczyłabym się o mój dom? Mieszkam naprzeciwko. – Rzeczywiście, dom naprzeciwko był idealnie zadbany. – Tutaj już od dawna nikt nie mieszka.

– Naprawdę? Dlaczego? – Rozszerzyłam w zdumieniu oczy, potrząsając głową. Granie blondwłosej idiotki przyszło mi zaskakująco łatwo, choć po sceptycznej minie staruszki widziałam, że nadal do końca się nie przekonała. Odpowiedziała jednak:

– Jego właścicielka wyjechała dawno temu. Wyprowadziła się stąd zaraz po ślubie, potem mieszkała tu jeszcze jej matka, ale ona zmarła jakieś dziesięć lat temu.

– Czyli nie ma żadnej szansy, żebym dogadała się w sprawie kupna domu? – zapytałam z rozczarowaniem. – Gdybym znalazła właścicielkę…

– Nazywa się Victoria Mason, z męża Griffin, ale nie wiem, gdzie obecnie mogłabyś ja znaleźć – przerwała mi staruszka stanowczo. – Victoria wychowała się w tym domu z rodzicami, a po ślubie, jakieś trzydzieści lat temu, przeprowadziła się na drugi koniec Stanów. Potem wpadała tu parę razy z rodziną, z mężem i dzieckiem, do matki, ale to było dawno. Częściej to jej matka odwiedzała Victorię. A gdy zmarła dziesięć lat temu, własność domu przeszła na Victorię, ale nigdy się tu nie pojawiła. Mieszkam tu całe życie, więc pamiętam Victorię jeszcze z czasów, gdy była małą dziewczynką. Było z niej naprawdę słodkie, inteligentne, ciekawskie dziecko.

Przygryzłam wargę, wkładając dłonie do kieszeni dżinsów. Cóż, nic mi to nie mówiło. Nawet jeśli wybrałam się na tę posesję w dniu wypadku, musiałam mieć przecież po temu dobry powód, a nic nie skłaniało mnie do podejrzeń, że trafiłam właściwie. Ale to przecież ten adres. Tylko co mogłam mieć wspólnego z jakąś Victorią Griffin? A nawet gdybym jakimś cudem ją znała, po co miałabym odwiedzać jej stary dom, odziedziczony po matce?

– Czyli nie wie pani, gdzie mogłabym teraz znaleźć panią Griffin? – podjęłam, chcąc na wszelki wypadek dowiedzieć się jak najwięcej. – Może mogłabym ją namówić do sprzedaży domu. Przejeżdżałam tędy i zobaczyłam, że wygląda na opustoszały…

– Z tego, co wiem, trzydzieści lat temu przeprowadziła się do swojego męża, do Pasadeny – odpowiedziała staruszka. – Ale nie wiem, co działo się z nią potem. Przykro mi, że nie mogłam być bardziej pomocna.

Zmarszczyłam brwi. Do Pasadeny, poważnie? No… To już było coś…

– Nie trzeba, była pani naprawdę pomocna – zapewniłam, wymijając ją i idąc z powrotem w stronę taksówki. W połowie drogi staruszka jeszcze mnie zatrzymała.

– Moje dziecko, czy my się już kiedyś nie spotkałyśmy? Wprawdzie pamięć już nie ta, co dawniej, pamiętam stare sprawy, a zapominam, co działo się wczoraj, ale przysięgłabym, że twoja twarz wydaje mi się znajoma. Mogłyśmy się już wcześniej gdzieś widzieć?

Przypomniałam sobie o wieczorze, podczas którego miałam wypadek, o tym, że prawdopodobnie z nieznanych mi powodów znalazłam się wtedy pod tym domem. Tyle że wtedy przyjechałam tu czerwonym sedanem. Staruszka mieszkała naprzeciwko, mogła mnie zobaczyć. A jeśli było już ciemno, mogła nie zauważyć rysów twarzy wyraźnie.

Co mogłam tu robić po ciemku, pod domem kobiety, którą prawdopodobnie znałam z mojego życia w Pasadenie? Bo przecież ani przez chwilę nie wierzyłam, że to mógł być przypadek, że mieszkała właśnie tam. Nie wierzyłam w takie przypadki.

– Nie, na pewno się nie znamy – zapewniłam staruszkę całkiem przekonującym tonem głosu. – Jestem tu po raz pierwszy, więc to niemożliwe. Miłego dnia!

Po czym wsiadłam z powrotem do taksówki, odgradzając się od ciekawskiej kobiety szybą i drzwiczkami samochodu. Tak na wszelki wypadek, gdyby jednak miało jej się przypomnieć, że widziała mnie już kręcącą się wokół tego domu. Wcale nie chciałam pokazywać po sobie szczególnego zainteresowania tą posesją.

– Z powrotem na dworzec – mruknęłam do taksówkarza, po czym oparłam się o oparcie tylnego siedzenia i zatopiłam we własnych myślach.

Victoria Griffin, właścicielka domu, który odwiedziłam w dzień wypadku, podobnie jak ja pochodziła z Pasadeny. Było więc więcej niż pewne, że stamtąd ją znałam. Ale to musiało być dawno, przynajmniej pół roku temu, a Josh utrzymywał, że zerwałam wszelkie kontakty z ludźmi z mojego starego życia. Więc co, okłamałam go? No bo jeśli mówiłam prawdę, to po co miałabym jechać do domu kobiety, z którą od pół roku się nie kontaktowałam?

Nic z tego nie rozumiałam. Jeśli to w ogóle było możliwe, wizyta w New Jersey jeszcze bardziej zamieszała mi w głowie. Miałam nadzieję, że znajdę tam coś, co rozjaśni mi w głowie, wskaże powód, dla którego w dzień wypadku wybrałam się w zupełnie sobie obce miejsce. Zamiast tego jednak natrafiłam na kolejną zagadkę. Victoria Griffin. Może powinnam wpisać to nazwisko w wyszukiwarkę i poszukać o niej informacji w Internecie? Może w ten sposób dowiedziałabym się przynajmniej, kim była ta kobieta?

Na razie jednak musiałam wrócić na Manhattan, co nie było łatwe, biorąc pod uwagę, że znowu uaktywniła się moja mania prześladowcza. Powrotną drogę do Nowego Jorku spędziłam zatopiona w przewodniku po tym mieście, który zdążyłam zakupić na stacji w New Jersey. Skoro tam mieszkałam, powinnam chyba lepiej poznać swoje miasto, prawda? Poza tym w ten sposób znowu wtapiałam się w tłum. W ten sposób byłam prawie pewna, że nawet gdyby ktoś mnie szukał, nie tak łatwo byłoby mu mnie znaleźć.

Już na Manhattanie przesiadłam się na metro, bo nie chciało mi się iść tych kilku przecznic pieszo. Czułam tę wyprawę w klatce piersiowej, to musiałam przyznać; chyba po powrocie powinnam trochę odpocząć, bo jeszcze groziło mi, że w końcu rozerwę szwy. I tak chyba się nadwyrężałam.

W metrze czułam się jeszcze bardziej anonimowo niż w pociągu, ludzie kiwali się na wszystkie strony w takt ruchu wagonu, gapiąc się tępo przez szyby; jednak uczucie, że byłam obserwowana, nie ustępowało. Musiałam mieć paranoję, nie było innego wyjścia. Przecież to było niedorzeczne. Byłam już prawie w domu!

Podczas wysiadania z metra powstało lekkie zamieszanie; jakaś staruszka miała problemy z wydostaniem się na stację, a ponieważ inni podróżni zdawali się dbać tylko o siebie, to ja musiałam jej pomóc. Zarówno ręce, jak i nogi drżały jej tak bardzo, że dziwiłam się, jak udało jej się choćby krok pokonać samodzielnie. Z uśmiechem przytrzymałam ją, pomagając bezpiecznie przejść na stację, a ponieważ zajęło nam to trochę miejsca i czasu, wokół nas inni podróżni natychmiast zaczęli sarkać z niezadowoleniem. Nie przejęłam się tym specjalnie, ale staruszka wyglądała na nieco przestraszoną. Pocieszyłam ją kilkoma ciepłymi słowami.

– Proszę się nie przejmować – powiedziałam, pochylając się, bo była ode mnie niższa o ponad głowę. Dziwne, że starsi ludzie zazwyczaj bywali niscy. Stopy im się ścierały, im dłużej chodzili po ziemi, czy jak? – Oni mogą wyskakiwać z metra, bo są młodzi i zdrowi, ale pani potrzebuje czasu. Niech pani nie da się nikomu pospieszać.

– Dziękuję ci, moja droga – odpowiedziała staruszka z błyskiem wdzięczności w oczach. Chwyciła laskę i oparła ją ciężko o ziemię. – W dzisiejszych czasach wszyscy ciągle się dokądś spieszą. Kiedy ja byłam młoda, nigdy tak nie było.

– To prawda – potwierdziłam z uśmiechem, choć prawdę mówiąc, nie miałam o tym pojęcia. Nie tylko o czasach młodości staruszki, ale także o moich. – Życzę miłego dnia!

Staruszka odeszła powoli, a ja jeszcze przez chwilę stałam w miejscu, przyglądając się, jak powoli, niepewnie stawiała kroki, opierając się o swoją laskę. Ciekawe, co taka kobieta robiła na Manhattanie? To nie było miejsce dla niej.

Z drugiej strony, czy to było miejsce dla mnie? Byłam właściwie całkowicie pewna, że nie, a jednak tu wracałam, i co więcej – czułam się tu dużo pewniej niż na przykład w New Jersey. Zupełnie jakbym wróciła do domu.

Ale to dlatego, że po amnezji nie zdążyłam poznać żadnego innego miejsca, przekonywałam samą siebie, zbierając się do odejścia. Kiedy tylko przyzwyczaję się do Brooklynu, na pewno będę wolała się tam przenieść.

Kolejka odjechała, a tłum wokół mnie właśnie się przerzedzał, postanowiłam więc czym prędzej się oddalić, póki jego resztki zapewniały mi anonimowość. Niby nie wierzyłam, żeby Ryan mógł znowu mnie dopaść, ale wolałam dmuchać na zimne.

Nadal stałam na samym brzegu stacji; zrobiłam krok w bok, żeby wyminąć jakiegoś otyłego biznesmena w garniturze i z teczką, próbując wmieszać się w tę resztkę tłumu, i w następnej chwili wydarzyło się coś niespodziewanego.

Wszystko trwało dosłownie ułamek sekundy. Nagle wokół mnie zakotłowało się od ludzi; rozejrzałam się dookoła, wyczuwając coś dziwnego, ale zanim moje zmysły zdążyły wykrzyknąć NIEBEZPIECZEŃSTWO!, poczułam czyjąś rękę na ramieniu. Spróbowałam się wyrwać, ale nie miałam za bardzo miejsca na manewry, a ręka po prostu popchnęła mnie lekko do tyłu, prosto na błyszczące w dole srebrem stali tory.

Straciłam równowagę; jeszcze przez moment próbowałam się ratować, jakimś cudem balansując na samym brzegu stacji, po czym z głośnym krzykiem runęłam za siebie, do tyłu, w dół, prosto na tory. Zdążyłam skulić się nieco po drodze, ale uderzenie i tak wycisnęło mi z płuc resztę powietrza. Poczułam ostry ból gdzieś w klatce piersiowej i lewym ramieniu, na które upadłam; na chwilę mnie zamroczyło, przed oczami zrobiło mi się ciemno i wszystkie dźwięki stały się jakby przytłumione. Kiedy w końcu odzyskałam pełnię świadomości, usłyszałam podniesione głosy na stacji, jakby ktoś z podróżnych wreszcie zainteresował się dziewczyną, która upadła prosto na tory; usłyszałam jednak też coś jeszcze, coś, co zmroziło mi krew w żyłach i sprawiło, że na chwilę całkowicie zamarłam.

Usłyszałam zgrzyt kół zbliżającej się kolejki.