8. Pustka i wyobcowanie

Zanim wróciłam na Manhattan, zrobiło się późno, bo po sprzątaniu mieszkania musiałam odpocząć i coś zjeść, żeby odzyskać siły. Miałam ochotę przeklinać głupie ciało, które ciągle za mną nie nadążało i stanowczo za szybko się zużywało. Nie miałam na to czasu, musiałam przecież wrócić do apartamentowca, zanim Josh odkryje moją nieobecność!

Odkrył ją jednak ktoś inny. Kiedy wreszcie zeszłam na dół, do kawiarni, żeby pożegnać się z chłopakami, okazało się, że na jednym z niebieskich stołków przy barze siedziała Zoey i gawędziła w najlepsze z Jeremym, popijając kawę. Widząc jej plecy, zatrzymałam się w pół kroku w drzwiach, ale ponieważ zdradziecki dzwonek zdążył już obwieścić moją obecność, nie mogłam odwrócić się na pięcie i uciec. To znaczy, mogłam, ale w tamtej właśnie chwili Zoey odwróciła się i przeszyłam mnie takim spojrzeniem, że od razu odechciało mi się stosować jakieś idiotyczne sztuczki.

Tym razem wyglądała równie interesująco, nonszalancko i elegancko zarazem – miała na sobie szarą, koszulową bluzkę wpuszczoną w obcisłą spódnicę przed kolano w poziome, niebiesko–zielone pasy i fioletowe szpilki. Włosy tym razem miała upięte do góry, na szyi duży, srebrny wisior na długim łańcuchu, a jej nieodłączna wielka, koralowa torba zajmowała sąsiedni stołek. Tym razem użyła granatowej kredki do oczu i niebieskiego tuszu do rzęs. Efekt był zabójczy.

Doskonale zdawał sobie z tego sprawę Jeremy, który wpatrywał się w nią z uwielbieniem, kiedy tylko Zoey odwracała wzrok. Tak, to było jasne, ten chłopak czuł coś do naszej świeżo upieczonej prawniczki. Ciekawe tylko, czemu nigdy jej o tym nie powiedział? Czyżby onieśmielały go te długie nogi na niebotycznie wysokich szpilkach albo kocie oczy? Trudno powiedzieć.

Onieśmielających elementów jej osoby było przecież tak wiele do wyboru…

– Eee… cześć, Zoey – przywitałam się z nią bez entuzjazmu, podchodząc bliżej. Zoey obrzuciła mnie zabójczym spojrzeniem.

– Ładne zestawienie. – Kiwnęła głową na moją sukienkę albo kamizelkę, albo obydwie, pewna nie byłam. – Może ta amnezja cię przekona, żeby zrobić jakąś ciuchową rewolucję, bo świetnie by ci zrobiła. Słuchaj, co ty sobie wyobrażasz?

Całkowity brak zmiany tonu na chwilę mnie zdezorientował, sugerując, że Zoey cały czas trzymała się jednego tematu. Dopiero po sekundzie czy dwóch zorientowałam się, że jej ostatnie pytanie wcale nie tyczyło się mojej rewolucji ubraniowej lub też jej braku. Skąd, chodziło jej o moje samowolne oddalenie się z mieszkania Josha.

Westchnęłam, wywróciłam oczami i zajęłam sąsiedni stołek, po drugiej stronie koralowej torby.

– Jezu, daj spokój – mruknęłam, uśmiechając się równocześnie do Jeremy’ego. – Chyba nie powiedziałaś Joshowi, co?

– Żeby wyleciał z pracy w środku dnia i pobiegł cię szukać? – uzupełniła uprzejmie. – Amanda, jemu na tobie zależy. Naprawdę. I bardzo się o ciebie troszczy…

– Ja to wiem, naprawdę – przerwałam jej pospiesznie. – I nie myśl, że tego nie doceniam, czy coś, bo wcale tak nie jest… Tylko… Jezu, dusiłam się już w tych czterech ścianach, a on cały czas stał nade mną jak Cerber, nie pozwalając mi nawet na krok się stamtąd ruszyć.

– I nie bez powodu – wtrąciła. – Raczej dlatego, żebyś wyzdrowiała, zamiast się idiotycznie narażać.

– Nie narażam się idiotycznie, wiem, na ile mogę sobie pozwolić – zaprotestowałam, lekko urażona. Moje spojrzenie padło na paznokcie Zoey, które były pomalowane częściowo na różowo, a częściowo na fioletowo. Ta dziewczyna naprawdę była odlotowa. – Problem w tym, że Josh tego nie rozumie. Musiałam stamtąd wyjść, żeby nie zwariować. I nie powiedziałam mu dokładnie dlatego, żeby nie zrywał się z pracy i za mną nie biegł, bo nie ma takiej potrzeby. Doceniam jego troskę, jestem mu naprawdę wdzięczna, ale czasami po prostu… muszę zrobić coś sama. Na pewno wiesz, co mam na myśli.

Zoey przyjrzała mi się z namysłem, po czym powoli kiwnęła głową. Uznałam, że to już był spory postęp.

– Rozumiem, ale ciągle mam pretensje – mruknęła. – Mogłaś chociaż zadzwonić do mnie. Ja też się o ciebie martwię, Amanda. Wystarczająco wiele już przeszłaś. Chciałabym, żeby teraz wszystko było łatwiejsze, ale nie pomagasz nam, uciekając z domu za naszym plecami. Jestem po twojej stronie, chcę ci pomóc. Jeśli masz jakiś problem, możesz mi o nim powiedzieć, wiesz? Na przykład zadzwonić, żebym zawiozła cię na Brooklyn. Komórka nie gryzie, wiesz?

Zagryzłam wargę, bo te ostatnie słowa tylko przypomniały mi uwagę Alexa o drugim telefonie, która cały czas mnie nurtowała. Nie znalazłam w moim mieszkaniu żadnej drugiej komórki, co mogło oznaczać, że albo jej tam nie było, albo włamywacz ją również ze sobą zabrał. O ile jednak mogłam zrozumieć zabieranie notebooka – pomijając jego wartość, mogły się na nim znajdować jakieś informacje, choć jakie, nie miałam pojęcia – nie miałam pojęcia, po co ktoś miałby kraść moją komórkę. Chyba że było to jedno z tych nowoczesnych cacuszek, mieszczących w sobie gigabajty danych. Ale czy naprawdę instruktorkę fitnessu byłoby stać na dwa takie telefony, biorąc pod uwagę, że ten, którego używałam na co dzień, do najprostszych też się nie zaliczał?

Przecież możliwe było również to, co Alex wspominał o wymianie obudowy. Może raz używałam różowej, a raz czarnej, i telefon w ogóle był tylko jeden? Mój sąsiad na pewno nie przyglądał się wtedy na tyle dokładnie, by stwierdzić to z całą pewnością. Więc co, jednak dostawałam paranoi?

Ale przecież ktoś faktycznie włamał mi się do mieszkania. I faktycznie wyglądało to tak, jakby szukał tam czegoś konkretnego. Więc czego?!

W mieszkaniu cholernej instruktorki fitnessu?!

– Wiem, przepraszam – mruknęłam. – Po prostu… naprawdę musiałam coś zrobić sama. Przed wypadkiem chyba też byłam dosyć samodzielna, co? Bo teraz czuję się wręcz… jak ubezwłasnowolniona.

– Samodzielna? – Zoey parsknęła śmiechem. – Żartujesz sobie? Jesteś najbardziej wycofaną, niezależną osobą, jaką znam, a uwierz mi, mam naprawdę wielu znajomych. Nigdy nie lubiłaś mówić o sobie dużo. Nie chciałaś, żeby ludzie się nad tobą użalali. I próbowałaś za wszelką cenę odciąć się od przeszłości. Wyłazi to z ciebie, choć na pewno czujesz się zagubiona. Nie przejmuj się, wszystko będzie w porządku. Przeprosiny przyjęte, nie będę niepotrzebnie denerwować Josha, jeśli tylko mi obiecasz, że następnym razem zadzwonisz, zanim postanowisz zrobić coś głupiego.

To była kolejna już obietnica, do jakiej mnie tego dnia zmuszono. Obiecałam.

– Świetnie – dodała Zoey z zadowolonym uśmiechem. – A teraz, proszę, wracajmy do domu. Odwiozę cię do Josha, możemy po drodze kupić coś do jedzenia, to zostanę na kolacji.

I jak tu nie uwielbiać Zoey? Mimo że słabo ją znałam, mimo że momentami podejrzewałam, że wiedziała o mnie więcej, niż po sobie pokazywała, i tak nie mogłam jej nie lubić. Nawet jeśli nie do końca jej ufałam.

Ale czy była w moim życiu choć jedna osoba, której aktualnie ufałam?

Zastanawiałam się nad tym całą drogę na Manhattan. Kiedy już pożegnałam się z Zachem, Alexem i Jeremym, uznałam, że być może mogłam ufać Alexowi – w końcu nie wyglądało na to, by przekazał komuś informację o włamaniu do mojego mieszkania. Ale przecież nie chodziło o takie bzdury, tylko o poważne sprawy. Fakt, że zachował tajemnicę w jednym temacie o niczym jeszcze przecież nie świadczył.

Zastanawiałam się również, jak zapytać Josha o mojego laptopa, żeby nie wzbudziło to żadnych podejrzeń. Chyba najprędzej od niego mogłam się dowiedzieć, co dokładnie zniknęło z mojego mieszkania, ale byłoby to naprawdę trudne, gdybym nie zamierzała mu mówić o włamaniu – a nie miałam najmniejszego zamiaru. Josh i tak wystarczająco się o mnie martwił i troszczył, nie chciałam mu jeszcze dokładać powodów do zmartwień. Może i miałam amnezję, ale to nie znaczyło, że byłam niesamodzielna i nie potrafiłam sobie z tym poradzić sama.

Na szczęście Josha jeszcze nie było, kiedy wróciłyśmy do apartamentowca. Zoey kazała mi się położyć na kanapie, co uczyniłam bez protestów, bo też nie czułam się najlepiej, a sama zajęła się naszą kolacją. To znaczy wyłożyła ją na talerze, bo kupionego po drodze sushi z oczywistych względów nawet nie trzeba było podgrzewać.

– Jak ci minął dzień, kochanie? – zapytał beztrosko Josh, gdy tylko wkroczył do mieszkania. Wymieniłyśmy z Zoey znaczące spojrzenia, których znaczenie znałam doskonale. „Nie powiem mu ani słowa pod warunkiem, że więcej nie zrobisz takiego numeru”. Lekko kiwnęłam głową.

– Nudno, a tobie? – Uśmiechnęłam się, gdy podszedł bliżej i cmoknął mnie w policzek. Zabawne, że Josh do tej pory nawet nie próbował mnie porządnie pocałować. Chyba czuł, że cały czas nie byłam w jego obecności do końca rozluźniona, i miał rację. Nie miałam pojęcia, jak bym się czuła, gdyby jednak spróbował, więc byłam mu wdzięczna, że nie próbował. – Zoey kupiła nam kolację.

– Zoey? O, Zoey! – Dopiero w tamtej chwili spojrzał w stronę kuchni i dostrzegł swoją młodszą siostrę, która właśnie buszowała w jego kolekcji win.

– Do sushi chyba lepsze będzie białe, nie? – odpowiedziała zamiast powitania. – Czemu nigdy nie wykazywałam większego zainteresowania dokształcaniem w kwestiach alkoholowych?

– Bo nie chciałaś iść w ślady naszej matki – mruknął Josh, bardzo się starając, żebym nie usłyszała. I tak usłyszałam, ale nie dałam po sobie nic poznać. – Białe będzie dobre, poczekaj, sam coś wybiorę, chętnie też się napiję. Amanda?

– Nie, dzięki, brałam dzisiaj leki przeciwbólowe – odparłam, nie tłumacząc, że powodem była wycieczka na Brooklyn. – Nie powinnam ich mieszać z alkoholem.

– Daj spokój, nic ci nie będzie od jednego kieliszka wina. – Josh mrugnął do mnie z rozbawieniem, więc w końcu się zgodziłam, bardziej po to, żeby się nie upierać, niż że faktycznie miałam na wino ochotę. Chwilę później Josh zaczął się sprzeczać wesoło ze swoją siostrą, ale nie brałam udziału w ich rozmowie, pogrążona we własnych myślach.

Przypomniałam sobie o telefonie od Marcusa. Postanowiłam delikatnie naprowadzić Josha na temat, który mnie interesował, musiałam więc ułożyć plan. Bardzo ogólny plan, rzecz jasna.

Rozdzieliłam pałeczki i zaczęłam się nimi bezmyślnie bawić, przyglądając się krzątającym się dookoła mnie Joshowi i Zoey. Kiedy już podali na stolik wszystko – jedzenie, sosy i wino, szkoda, że nie mieliśmy sake – zauważyłam od niechcenia:

– Wiesz, Josh, tak sobie myślałam… O moim stanie posiadania.

Josh rzucił mi uważne spojrzenie.

– To znaczy? – zapytał z pełnymi ustami. Chwyciłam kawałek sushi, zanurzyłam go w sosie sojowym, po czym włożyłam sobie całe do ust.

– Na przykład komputer. Korzystam z twojego, a czy mam swój? – kontynuowałam, kiedy już przełknęłam. Josh pokiwał głową.

– No właśnie, zapomniałem ci powiedzieć. Masz, tylko nie wiem, co z nim zrobiłaś. Ty pewnie też nie. – Spojrzał na mnie krzywo. – Tak czy inaczej, nie znalazłem go w twoim mieszkaniu.

Zmarszczyłam brwi. Zaraz, coś mi tu nie pasowało. Byłam pewna, że do mieszkania włamano się już po wizycie Josha, bo przecież coś by wtedy zauważył. Nie mógł mnie uważać za aż taką bałaganiarę. A skoro był u mnie przed włamaniem, a laptopa mimo to nie znalazł, to znaczyło, że poczyniłam niewłaściwe założenie. Nikt go nie ukradł. Sama musiałam go gdzieś wynieść, tylko cholera wiedziała, gdzie. I po co.

Może zapytać o to Alexa? Z drugiej strony, nie chciałam przecież, żeby niepotrzebnie się tym zainteresował. On albo ktokolwiek inny. Z nie do końca jasnych powodów wolałam zostawić to wszystko dla siebie i nie rozpowiadać wszem i wobec o włamaniu. Tym bardziej że gdy już posprzątałam, właściwie nie mogłam go udowodnić.

Może jednak miałam paranoję?

– No cóż, ode mnie się nie dowiesz, gdzie jest – odpowiedziałam lekko, uśmiechając się z zakłopotaniem. – Niestety. A oprócz notebooka? Jakieś inne urządzenia elektroniczne?

Z trudem powstrzymałam odruchowe skrzywienie się, bo przecież Josh nie wspominał wcześniej, że chodziło o notebooka, przyznał tylko, że miałam komputer. Josh jednak nic nie zauważył, nadal wcinał beztrosko sushi. Poczułam jednak na sobie uważne spojrzenie Zoey i już wiedziałam, że była dużo bardziej spostrzegawcza od brata. Nie przejęłam się tym jednak zbytnio.

Wiedziała przecież, że byłam w swoim mieszkaniu. Mogła domyślić się, że zobaczyłam tam kabel od notebooka czy coś podobnego. W zasadzie tajemnicę zachowywałam tylko przed Joshem.

Josh tymczasem zamyślił się, po czym odparł powoli:

– Miałaś kiedyś dyktafon, widziałem go raz czy dwa, chociaż nie wiem, co z nim robiłaś. I elektroniczny kalendarzyk. Aparat fotograficzny, też rzadko z niego korzystałaś, ostatnio chyba na tej wycieczce do Jersey. I iPoda. Nie pamiętam, czy coś jeszcze. Dlaczego pytasz?

Wzruszyłam ramionami, sięgając po kolejny kawałek sushi.

– Z ciekawości – wyjaśniłam spokojnie. Aparatu nie znalazłam, podobnie jak dyktafonu, ale kalendarzyk i iPoda znalazłam w swojej torbie zaraz po wyjściu ze szpitala. Powinnam chyba dokładniej przeszukać mieszkanie. Niestety, Josh nie wspomniał nic o drugim telefonie. Czy to oznaczało, że jednak go sobie wymyśliłam? Na wszelki wypadek wolałam nie pytać wprost, żeby nie wyjść na idiotkę. – Chcę wrócić do swojego życia, a uczenie się obsługi tego elektronicznego sprzętu zajmuje trochę czasu – skłamałam. W telefonem i resztą było tak samo jak z umiejętnościami języków: po prostu je pamiętałam. Josh jednak nie musiał o tym wiedzieć. – Dopiero dzisiaj na przykład odsłuchałam pocztę z komórki. A propos, wiesz, że dzwonił do mnie Marcus? Wspominał coś o jakimś incydencie w firmie tego dnia, kiedy miałam wypadek.

To były słowa Josha. On określił tamto zdarzenie mianem incydentu, Marcus również o samobójstwie dyrektora mówił jak o wypadku. Przyglądałam się uważnie Joshowi, żeby nie przegapić nic z jego reakcji; zrobił zamyśloną minę, po czym ze zdziwieniem pokiwał głową. Nic podejrzanego.

– No tak, faktycznie, było coś takiego – przyznał niechętnie. – Ale dlaczego właściwie Marcus ci o tym mówił?

– Przy okazji. – Nie zamierzałam wspominać mu, że byłam tamtego dnia w firmie. Oczywiście wszystko i tak mogło się wydać, jeśli Marcus porozmawia z Joshem, ale nie zamierzałam mu tego ułatwiać. Ostatecznie nie kłamałam przecież, a poza tym kto mógłby mi udowodnić, że Marcus powiedział mi o moim pobycie w biurze? Sama z siebie bym nie wiedziała, przecież tego nie pamiętałam. – Co tam się wtedy stało?

– Bardzo nieprzyjemna sprawa, jeden z naszych dyrektorów wyskoczył przez okno. Facet przepracował w firmie czterdzieści lat, rozumiecie? A potem popełnił samobójstwo. – Z tonu głosu Josha wynikało, że niechętnie o tym mówił. W zasadzie mu się nie dziwiłam. – Nie zostawił żadnego listu pożegnalnego, nic, co by wyjaśniało takie zachowanie. Nikt tak naprawdę nie wie, dlaczego to zrobił. Owszem, rok wcześniej zmarła mu żona, ale jak na reakcję po jej śmierci, byłaby potwornie przeterminowana.

– Marcus wspominał, że on nie był sam – dodałam ostrożnie. Josh rzucił mi zdziwione spojrzenie.

– Tak? Nawet jeśli, to nic mi o tym nie wiadomo. Owszem, sprzątaczka coś tam wspominała, ale nikt nie brał jej na serio. Ma jakieś inne dowody? Słyszał coś? Czemu nie przyszedł z tym do mnie, tylko rozmawiał z tobą?

– Spokojnie, Josh. – Odłożyłam pałeczki na talerz i wypiłam łyk wina, dając sobie dodatkowych kilka sekund na zastanowienie się. Chyba jednak trochę przesadziłam. – On nic nie wie, wspomniał mi tylko o tej sprzątaczce. Myślałam, że to potwierdzona informacja. A ty gdzie wtedy byłeś?

– W domu – wyjaśnił, chętnie porzucając niepokojący mnie temat. – Było już dosyć późno, większość pracowników wyszła już z firmy. Oczywiście nie pamiętasz, ale czekałem na ciebie, bo mieliśmy zjeść wtedy razem kolację. To znaczy, to było zanim… tuż przed tym, jak się pokłóciliśmy i wyszłaś.

Nie umknęło mi wyrażenie „czekałem na ciebie”. Wcale mi się nie podobało, bo oznaczało, że w chwili „incydentu” w firmie mnie wcale nie było z Joshem. Było więc bardzo prawdopodobne, że Marcus miał rację – z jakiegoś powodu byłam w ich biurze, dlatego spóźniłam się na kolację z narzeczonym. O ile rzeczywiście się spóźniłam. Mogłam się jednak założyć o moje nowe wspomnienia, że tak.

Byłam umówiona na kolację z Joshem, więc wiedziałam, że nie będzie go wtedy w firmie. Po co poszłam więc do jego biura? O czym rozmawiałam z Marcusem? Do diabła. Ta amnezja była naprawdę uciążliwa!

– No tak – bąknęłam, a w tej samej chwili Zoey wykrzyknęła:

– Już pamiętam, chodzi wam o śmierć Lucasa Andersona, tak? To był przyjaciel taty, pamiętam go jeszcze z dzieciństwa! Przyjeżdżał do nas na wakacje do Hamptons, chodził z ojcem na polowania! Mówiłam do niego „wujku”.

Josh pokiwał głową, potwierdzając jej słowa, co ostatecznie zamknęło mi usta. Nie miałam ochoty dłużej omawiać przy kolacji okoliczności śmierci człowieka, którego traktowali jak kogoś należącego do bliskiej rodziny. Nawet ze strony dziewczyny cierpiącej na całkowitą amnezję byłoby to bardzo nietaktowne.

Reszta kolacji upłynęła na wspominaniu przez Josha i Zoey ich wspólnego dzieciństwa, a także późniejszych czasów, kiedy Zoey chodziła do szkoły, a Josh na studia. Dowiedziałam się, że ich rodzice mieli duży, letni dom w Hamptons, w którym przebywali również obecnie, a w którym Josh i Zoey spędzali każde lato jako dzieci. Kiedy słuchałam ich wesołych historyjek o psikusach, które płatali tam swojej mamie i niani, zazdrościłam im po cichu. Ja nie pamiętałam nic ze swojego dzieciństwa, nawet własnych rodziców. Mogłam zapomnieć Josha, Zoey, Scarlett, Zacha i Alexa, bo po wyjściu ze szpitala miałam okazję na nowo ich poznać; ale moi rodzice? Zmarli dawno temu i to było właściwie wszystko, co na ich temat wiedziałam. Nie było mi dane zdobyć nowych wspomnień z nimi. Josh i Zoey mieli wspomnienia cudownego dzieciństwa, a co miałam ja? Pustkę i brak poczucia przynależności. Jak drzewo wyrwane z korzeniami.

Ale one wrócą, pocieszałam się w takich chwilach. Wspomnienia prędzej czy później wrócą. Nawet jeśli do tej pory nic mi się nie przypomniało, to nie znaczyło, że nie miało to nastąpić w przyszłości. Wszystko wróci, musiałam tylko cierpliwie poczekać.

Albo spróbować się dowiedzieć czegoś na własną rękę, oczywiście, ale to dotyczyło tylko ostatniego okresu mojego życia. O rodzicach nie miał mi kto opowiadać.

W rezultacie byłam w kiepskim nastroju, gdy żegnaliśmy Zoey. Miałam wrażenie, że straciłam całe swoje życie i nie było sposobu, by je odzyskać. Robiłam dobrą minę do złej gry, żegnając Zoey uśmiechem i jakąś zabawną uwagą, ale robiłam to wszystko automatycznie, jakby ktoś włączył mi autopilota, bo w głębi duszy kotłowało się we mnie tyle nieprzyjemnych uczuć. Zazwyczaj doskonale sobie radziłam z ich ukrywaniem – przysięgłabym, że wśród przodków miałam jakąś aktorkę lub aktora, ale oczywiście nie miałam jak tego sprawdzić – ale tym razem nawet Josh musiał coś dostrzec, bo gdy już zostaliśmy sami, podszedł do mnie (stałam akurat przy oknie, wpatrując się w panoramę Nowego Jorku) i objął mnie mocno od tyłu.

– Nie przejmuj się – szepnął mi następnie do ucha, gdy się nie poruszyłam. – Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. W końcu sobie przypomnisz. Zresztą… Czasami się zastanawiam, czy to dla ciebie nie lepiej.

– Co masz na myśli? – Odwróciłam się do niego przodem, ale mnie nie puścił. Przeciwnie, przyciągnął mnie jeszcze bliżej, wzdychając ciężko.

– Oj, wiesz, Amanda… Nie masz w mieszkaniu na Brooklynie ani jednego zdjęcia oprócz tych, które zrobiłaś, mieszkając tutaj. Ani jednej pamiątki. Wyprowadzając się z Pasadeny, nie zabrałaś ze sobą nic, co miałoby ci przypominać o tamtym życiu. Najwidoczniej… Nie chciałaś pamiętać. – Spojrzał na mnie poważnie. – Za każdym razem, gdy próbowałem dowiedzieć się od ciebie czegoś więcej na temat twojej przeszłości, odpowiadałaś półsłówkami i zmieniałaś temat, więc nie naciskałem. Dlatego tak niewiele potrafię ci powiedzieć o twoim życiu przed Nowym Jorkiem. Bo ty sama nie chciałaś tego pamiętać. Nie chciałaś mieć niczego, co by ci o nim przypominało. Więc może to i dobrze, że teraz nie pamiętasz?

W moim wzroku musiała się odbić niepewność. Wierzyłam mu, bo nie miał żadnego powodu, żeby kłamać. Potrafiłam wyobrazić sobie Amandę Adams próbującą odciąć się od nieprzyjemnej przeszłości, zapomnieć o wcześniejszym, nieudanym życiu. Ale przekonałam się już, że Amanda Adams była również dociekliwa. Musiała wiedzieć wszystko. A kiedy mi tej wiedzy odmawiano, naprawdę źle się z tym czułam. Josh, choć pełen empatii i z całej siły starający się wejść w moje położenie, nie mógł zrozumieć tej strasznej pustki i poczucia wyobcowania, i kompletnej niewiedzy. Tego nie dało się zrozumieć, jeśli samemu się tego nie przeżyło.

Z westchnieniem położyłam mu głowę na ramieniu, zmuszając mięśnie do rozluźnienia się. Z niewiadomych mi powodów wciąż nie potrafiłam w jego obecności pozbyć się ciągłej czujności. Nie ufałam mu, to jasne; w końcu to był facet, który wykorzystał swoją byłą żonę, a potem okłamał mnie, że byliśmy zaręczeni. Ale przecież widziałam, jaki był naprawdę, spędzałam z nim mnóstwo czasu przez ostatnie tygodnie i wiedziałam doskonale, że Josh nie był złym człowiekiem. Owszem, był słaby i popełniał błędy, ale nie był zły.

Więc dlaczego wciąż nie potrafiłam się rozluźnić, kiedy był blisko?

– Muszę odzyskać pamięć, Josh – jęknęłam mu do ucha, gdy jego dłonie spoczęły na moich plecach. Były duże i ciepłe. – To mnie zabija. Wariuję, próbując to wszystko zrozumieć. To nie może trwać wiecznie, bo inaczej dostanę świra.

Josh roześmiał się i pocałował mnie w kark. Mocno zacisnęłam zęby. On nic nie rozumiał, nie traktował mnie poważnie. Nie wiedział, że mówiłam serio, nie wyczuł tego w moim głosie albo po prostu to bagatelizował.

Ale cóż, Josh nie wiedział o wielu sprawach. Nie miał pojęcia, że okłamałam go z nieznajomością języków obcych. Nie wiedział, że ktoś włamał się do mojego mieszkania. Nie wiedział, że w dniu mojego wypadku z niewiadomych mi powodów spotkałam się z Marcusem w jego firmie, wybierając taki moment, żeby Josh był wtedy w domu. Do diabła. Może jednak faktycznie dostawałam świra i widziałam problemy tam, gdzie ich nie było? Może nie powinnam szukać dziury w całym, tylko patrzeć na całą sprawę tak prosto i jasno jak on? Przestać szukać jakichś idiotycznych spisków i tajemnic?

Wszystkie te myśli natychmiast wywietrzały mi z głowy, gdy tylko Josh odsunął się, żeby spojrzeć mi w oczy, po czym pochylił się i mnie pocałował. Zesztywniałam odruchowo, przyjmując go, ale w żaden sposób nie odpowiadając na pieszczotę; jak miałabym się do tego zmusić? On tymczasem objął mnie mocniej, przyciągnął do siebie, jedną dłoń wplótł mi we włosy, a drugą objął podbródek. Ciepły, wilgotny język wślizgnął mi się do ust; zadrżałam, ale wcale nie dlatego, że pieszczota tak mi się spodobała; raczej dlatego, że nie czułam nic.

Nic. Naprawdę, nic. Czy ja aby na pewno byłam całkiem normalna? Może jednak byłam jakąś socjopatką? Ale zaraz, z drugiej strony, czułam przecież różne inne rzeczy. Strach, kiedy myślałam o tym, że już na zawsze zostanę z tą straszną pustką w głowie, ciepło, gdy Zach i Alex gościli mnie w swojej kawiarni. Socjopatka chyba nie powinna czuć w ogóle nic, prawda? Nie tylko całując się ze swoim narzeczonym…?

– Amanda? O czym myślisz? – Josh oderwał się ode mnie i spojrzał na mnie z uśmiechem. Otworzyłam usta, ale przez moment byłam tak zdezorientowana, że zupełnie nie wiedziałam, co powiedzieć. Że właśnie zastanawiałam się, czy przypadkiem nie jestem socjopatką?

Łagodnie, ale stanowczo wyswobodziłam się z jego objęć. Widząc jego wyraz twarzy, miałam wrażenie, jakbym kopała szczeniaka, ale nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam go tak okrutnie oszukiwać, a co najważniejsze, nie mogłam oszukiwać siebie.

– To… to chyba za wcześnie, Josh – odpowiedziałam w końcu, zdziwiona, jak bardzo drżał mi głos. Szczelniej owinęłam się długim do kolan swetrem, który miałam na sobie, bo nagle zrobiło mi się bardzo zimno. – Przepraszam cię, ale… nie jestem na to gotowa. Jeszcze.

Dodałam to ostatnie słowo, choć w tamtej chwili zupełnie w to nie wierzyłam. Byłam pewna, że nie chodziło o czas, póki Josh nie parsknął śmiechem i nie stwierdził:

– To zabawne, że to mówisz, wiesz, Amanda? Bo dokładnie to samo powiedziałaś po naszej pierwszej randce, kiedy znaliśmy się dopiero jakieś dwa tygodnie. I patrzyłaś na mnie wtedy tak samo jak teraz.

Nie wytrzymałam, też się zaśmiałam, choć nieco histerycznie. Jeśli chciał mnie pocieszyć, to udało mu się to doskonale, ale wyglądało na to, że mówił poważnie. I że nie miał do mnie pretensji, dzięki Bogu.

Naprawdę nie chciałam go zranić. Josh przecież na to nie zasługiwał.

– Już mówiłem, że dam ci tyle czasu, ile trzeba, kochanie – dodał czule, gładząc mnie po policzku. – I zamierzam dotrzymać słowa. Nie przejmuj się, chciałem cię tylko pocieszyć.

Jeśli to miało być pocieszenie, to naprawdę kiepsko mu wyszło. Czułam się okropnie mimo tych wszystkich słów, którymi próbował mnie uspokoić. I coraz bardziej niepewnie.

Przecież to był najbliższy mi w życiu człowiek. Jeśli nie potrafiłam z nim być, jeśli nie potrafiłam go pokochać, to kto mi pozostawał? Na kim miałam oprzeć swoją przyszłość?

Może to było z mojej strony nieco egoistyczne, ale właśnie tego najbardziej się bałam. Że w końcu zostanę sama. Ale biorąc pod uwagę pustkę w mojej głowie, chyba nie była to bezpodstawna obawa, prawda?