18. Z dystansem

Obydwoje byliśmy już na wpół rozebrani, gdy nagle odepchnęłam Josha od siebie mocno, zdecydowanym ruchem.

Trzęsącą się dłonią przejechałam po włosach, zakryłam sobie usta, które, na wpół otwarte, drżały niekontrolowanie. Jezu. O mało właśnie nie zrobiłam czegoś bardzo, bardzo głupiego, czego bym potem bardzo, bardzo żałowała.

Nie potrafiłam spojrzeć Joshowi w oczy. W końcu to była moja wina. To ja podeszłam do niego pierwsza, ja zaczęłam to wszystko. On nie zrobiłby pierwszego kroku, bo czekał na jakiś znak z mojej strony; znak, którego nigdy miał się nie doczekać.

To nie było to. To po prostu nie było to, do diabła. Chociaż bardzo chciałam, żeby to wszystko było prawdziwe, nie było. Zbudowałam sobie świat na kłamstwach – na bardzo niepewnych podstawach, które nie mogły go utrzymać. Czułam, że skrzywdziłam Josha, ale nie mogłam inaczej. Jak mogłabym inaczej…?

– Przepraszam – szepnęłam, wreszcie na niego spoglądając. – Josh, przepraszam… Ja nie mogę… nie potrafię…

Josh spoglądał na mnie z frustracją. Oddychał szybko, widziałam, jak jego klatka piersiowa ruszała się pod rozpiętą koszulą. Założył ramiona na piersi; w jego oczach widziałam rozżalenie i pytanie, na które nie potrafiłam odpowiedzieć.

Wiedziałam tylko, że nie mogłam tego zrobić. Chciałam go wykorzystać, żeby czegoś dowieść, żeby pokazać sobie, że słowa Ryana nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia. Tylko że to było tak bardzo nie w porządku.

– Amanda… Dlaczego to zrobiłaś? – zapytał, przez co przypomniał mi się moment, w którym w podobnych okolicznościach zapytałam o to Ryana. Otworzyłam usta, ale nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Josh spuścił wzrok i pokręcił głową. – Ja nie wiem, Amanda… To wszystko trochę mnie zaczyna przerastać…

– Nie tylko ciebie, Josh – przerwałam mu. Kidy wreszcie odzyskałam odrobinę siły, by coś powiedzieć. – Dla mnie to też jest trudne. Dla nas obojga jest, wiem. Przepraszam cię, naprawdę myślałam, że jestem gotowa… Naprawdę myślałam, że tego chcę. Ale boję się…

– Zależy mi na tobie – zapewnił mnie Josh po chwili milczenia. – Naprawdę. Nie chcę się rozstawać. Ale…

– Może powinniśmy dać sobie trochę więcej czasu – przerwałam mu. – Więcej przestrzeni. Josh, nie obraź się, ale chyba będzie lepiej, jeśli wrócę do siebie, na Brooklyn.

Nieważne, który z nich miał co do mojego życia rację – Josh czy Ryan. Nieważne, czy byłam Amandą Adams czy Amandą Griffin. Tak czy inaczej nie potrafiłam zmusić się do powrotu do tego wszystkiego, co było przed wypadkiem. Jak niby miałam to zrobić?

Sięgnęłam po moją bluzkę i włożyłam ją pospiesznie, zapięłam szorty i zeskoczyłam z blatu, kierując się w stronę gościnnej sypialni. Josh chwycił mnie za rękę, kiedy początkowe zdumienie w końcu mu przeszło.

– Amanda… Nie rób tego – poprosił. – Nie wyjeżdżaj z powodu jednego głupiego… incydentu. Poczekamy. Nie chcę, żeby coś ci się tam stało, żeby twój były facet zaczął cię znowu nachodzić.

Zatrzymałam się w pół kroku. Nie kochałam go, ale jednak w jakimś sensie mi na nim zależało. Miałam wobec niego wielki dług wdzięczności, w końcu wyciągnął mnie ze szpitala, pomógł wrócić do życia. Nie mogłam tak po prostu zostawić go bez słowa, niczego nie wyjaśnić, zostawić samego ze swoimi nerwami.

Nawet jeśli miało go to zranić.

– Josh, nie byłam dzisiaj na normalnym spacerze – oświadczyłam, odwracając się do niego. – Poszłam spotkać się z Ryanem.

Na twarzy Josha odmalowało się najpierw niedowierzanie, a potem złość i niepokój.

– Amanda, jak mogłaś coś takiego zrobić?! Sama, beze mnie?! – podniósł na mnie głos. O, proszę, tego się nie spodziewałam. – Nic ci nie zrobił? Wszystko w porządku…?

– Josh, sam zauważyłeś dzisiaj, że jestem dorosłą kobietą – odparłam z pewnym rozdrażnieniem. – Wiem, co robię. Spotkałam się z nim w publicznym miejscu, w Central Parku. I wiesz, czego się dowiedziałam? Ryan nie jest złym człowiekiem. Owszem, ma swoje problemy, ale nigdy by mnie nie skrzywdził. On nie chce mnie zabić ani zranić. Nie włamał się do mojego mieszkania ani tutaj.

Josh z niedowierzaniem pokręcił głową.

– Naprawdę w to wierzysz? Oj, jednak jesteś strasznie naiwna, kochanie – prychnął. Wywróciłam oczami.

– Josh, mówię poważnie! Znam się na ludziach, potrafię powiedzieć, kiedy ktoś mnie okłamuje – powtórzyłam twardo. – To naprawdę musiał być przypadek. Nie powinieneś się tym przejmować i jeśli chcesz, żebym tylko dlatego tu została, to uwierz mi, to naprawdę nie jest dobry pomysł.

Spojrzenie Josha mówiło mi jasno, że powinnam cofnąć czas, przynajmniej do momentu, kiedy weszłam do mieszkania Josha, a najlepiej jeszcze dalej – jak najdalej. Trudno mi to było wytrzymać, ale przecież byłam twarda.

– Amanda, przecież to nie tylko o to chodzi – jęknął. – To był pretekst, nie rozumiesz? Pretekst, żebyś tu została. Przed wypadkiem nie chciałaś ze mną zamieszkać. Teraz uznałem, że każdy powód, żeby cię zatrzymać, będzie dobry, nie widziałaś tego? Ja nawet nie wiem, czy ten facet faktycznie chce cię skrzywdzić! Nie chciałem tylko, żebyś się wyprowadzała, kochanie.

Boże, Boże, Boże. Znowu czułam się tak, jakbym kopała szczeniaka! Josh na każdym kroku udowadniał mi, że był naprawdę dobrym facetem, a ja na każdym kroku odtrącałam jego pomocną dłoń, przez co miałam o sobie jeszcze gorsze mniemanie. Może Amanda Griffin nie miałaby z tego powodu wyrzutów sumienia, ale ja z pewnością miałam!

Co miałam mu powiedzieć? Nie mogłam przecież zostać! Wyswobodziłam dłoń z jego uścisku i spojrzałam na niego ciepło.

– Josh, doceniam wszystko, co dla mnie zrobiłeś, naprawdę – zapewniłam go. – I wcale nie chcę się z tobą rozstawać. Tylko… Ja cię w ogóle nie znam. Wiem, że już minęło trochę czasu, ale mimo wszystko to nie jest wystraczająco. Byliśmy za blisko, więc teraz zróbmy to tak, jak należy. Ja wrócę do siebie, ty zostaniesz tu, i zaczniemy się spotykać od nowa, od pierwszej randki. A potem zobaczymy. Co ty na to?

Przez chwilę nie odpowiadał i miałam dziwne wrażenie, że bardzo chciał zaprotestować, tylko nie bardzo wiedział, jak. Aż w końcu westchnął i odparł:

– Dobrze, Amanda, niech będzie po twojemu. Tylko obiecaj mi, że będziesz na siebie uważać i że nie zaczniesz mnie ignorować, gdy tylko wrócisz na Brooklyn.

Uśmiechnęłam się, po czym podeszłam do niego i pocałowałam go lekko. Nie zasługiwałam na takiego faceta, to było pewne.

– Obiecuję – odpowiedziałam lekko, po czym odwróciłam się, żeby pójść spakować swoje rzeczy.

Josh nie poszedł za mną. I bardzo byłam mu za to wdzięczna. Potrzebowałam chwili samotności, musiałam sobie wszystko przemyśleć i wreszcie się uspokoić. Potrzebowałam czasu.

Nienawidziłam tego, że musiałam go okłamywać. To był naprawdę dobry facet i nie powinnam go zwodzić. Ale co mogłam mu powiedzieć? Zerwać z nim? A jeżeli Ryan jednak miał rację i Josh był istotny? Ryan mógł w tym widzieć przejaw dawnej Amandy, ale ja po prostu wiedziałam, że jeśli to wszystko, o czym mówił, było prawdą, i spędziłam ostatnie pół roku na śledzeniu mordercy mojej przyjaciółki, nie mogłam tego zaprzepaścić w ciągu jednego dnia przez jeden głupi kaprys i wyrzuty sumienia.

A jeśli to, co mówił, nie było prawdą? Cóż, wtedy byłam Amandą Adams, która zakochała się w Joshu, a po wypadku i amnezji potrzebowała więcej czasu, żeby sobie to przypomnieć. Odrobina dystansu tak czy inaczej nie mogła nam zaszkodzić.

Na dnie szafy w gościnnej sypialni znalazłam torbę, w której Josh pewnie przywiózł moje rzeczy, i zaczęłam je do niej bezładnie wrzucać. Nie zależało mi nawet na tym, żeby wszystko wyglądało porządnie, ani żeby zmieściło się wszystko, bo przecież na Brooklynie i tak zostało mnóstwo moich ciuchów, a stąd resztę mogłam zabrać w każdej chwili. Spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy, a potem zadzwoniłam po taksówkę.

Zastanawiające, że kiedy już podjęłam tę decyzję, wiedziałam, że była słuszna. Dopóki nie byłam pewna, co robić, póki się miotałam, czułam się z tym okropnie, ale kiedy wreszcie postanowiłam wracać, ogarnął mnie względny (na ile było to możliwe w tej sytuacji) spokój. Nie miałam wątpliwości, to była właściwa decyzja.

Kiedy wreszcie wyszłam z sypialni, zastałam Josha siedzącego na oparciu kanapy z czymś niewielkim w ręce. Podszedł bliżej i podał mi to, a ja zorientowałam się, że był to niewielki, czarny, zapinany na zasuwak futerał. Spojrzałam na niego pytająco.

– To mój netbook – wyjaśnił spokojnie. – Wiem, że nie znalazłaś jeszcze swojego laptopa, więc chcę, żebyś go wzięła. Ja i tak korzystam z niego rzadko, bo mam tu drugi komputer, a tobie może się przydać.

Przygryzłam wargę, zanim go przyjęłam. Czułam się z tym okropnie, wyprowadzałam się od Josha, a on jeszcze myślał o tym, żeby ułatwić mi życie. Ale miał rację, netbook mógł mi się przydać. Zaczynałam przecież wątpić, czy kiedykolwiek odnajdę mojego laptopa.

– Dzięki – mruknęłam. – Josh, jeszcze raz cię przepraszam…

– Nie rób tego – poprosił. – Rozumiem cię, Amanda, naprawdę. To musi być dla ciebie trudna sytuacja. Może tak rzeczywiście będzie dla nas lepiej, może za bardzo popchnąłem sprawy naprzód. Zacznijmy od początku i zobaczmy, gdzie nas to zaprowadzi. A teraz chodź, odwiozę cię na Brooklyn.

– Nie musisz. Wezwałam już sobie taksówkę – zaprotestowałam stanowczo. – Naprawdę, Josh, tak będzie lepiej. Pojadę sama.

Przez chwilę milczał, po czym w końcu wzruszył ramionami; choć była to słaba oznaka zgody, dla mnie dobre było i to.

– Dobrze – rzucił niechętnie. – Więc chociaż daj mi swoją torbę, pozwól, że zniosę ją za ciebie na dół. Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić.

Czy on naprawdę nie rozumiał, że zrobił aż za dużo?! Że mało który facet na jego miejscu zrobiłby tyle, nie prosząc w zamian o nic? Josh miał o mnie zdecydowanie za wysokie mniemanie. Nie zasługiwałam na to.

Kiedy niecałą godzinę później wreszcie znalazłam się w moim mieszkaniu na Brooklynie, czułam się tak, jakby ostatni dzień ciągnął się miesiąc. Tyle się w tym czasie wydarzyło, że wprost niemożliwe wydawało mi się, że tego samego ranka dostałam od Ryana list ze zdjęciami. Nie przypuszczałam, że to jedno zdarzenie wywoła lawinę następnych, w ostatecznym rezultacie wyrzucając mnie na Brooklynie, z totalnym mętlikiem w głowie i niewiedzą, w co właściwie wierzyć. Nic już nie wiedziałam.

Niechętnie przypominając sobie rozstanie z Joshem, dla którego to widocznie była trudna chwila, rzuciłam torbę w kąt salonu i padłam półżywa na koralową kanapę. W tym mieszkaniu czułam się dużo lepiej, było zdecydowanie bardziej w moim stylu. Ciekawe, jak będzie mi się w nim spać? Łóżko w sypialni było mniejsze od tego z mieszkania Josha, ale za to pokój nie przypominał futurystycznego laboratorium. Był właściwie całkiem przytulny. W takim miejscu chyba nie powinnam mieć problemów z uśnięciem.

Wkrótce przekonałam się, że z zaśnięciem owszem, nie miałam problemów – natomiast nad ranem zbudził mnie koszmar, ten sam, który miałam już kilkakrotnie w mieszkaniu Josha. Kiedy się obudziłam, byłam tak sparaliżowana strachem, że jeszcze przez parę minut nie mogłam się ruszyć, bezmyślnie wpatrując się w beżowy sufit sypialni i próbując poradzić sobie z bijącym szybko sercem. Do diabła, ten cholerny koszmar z pociągiem w roli głównej mógłby mi już przejść, przecież minęło tyle czasu! A jednak…

Rozejrzałam się niespokojnie dookoła, bo obce otoczenie sprawiło, że moja wyobraźnia zaczęła wariować. Czy ten obły, ciemny przedmiot w kącie to na pewno był śpiwór, który tego samego wieczoru wyciągnęłam z czeluści szafy? Czy faktycznie zostawiłam jej drzwi otwarte, a na nich powiesiłam sukienkę na wieszaku, czy raczej było to coś, czego powinnam się bać?

Z irytacją zakryłam głowę poduszką i zajęczałam w nią całkiem głośno. Boże, nie byłam przecież żadnym cholernym tchórzem! Do mieszkania Josha jakoś się przyzwyczaiłam, to i do tego się przyzwyczaję!

W głębi duszy jednak wiedziałam, w czym był problem: na Manhattanie nie byłam sama. W sąsiedniej sypialni był Josh, którego zawsze mogłam zawołać w razie potrzeby. A tutaj? Tutaj byłam zupełnie sama. Mimo wszystko źle się z tym czułam.

Zerknęłam na zegarek. Wskazywał piątą pięćdziesiąt, a więc właściwie mogłam zacząć normalnie wstawać, bez czekania na świt. Postanowiłam poleżeć jeszcze parę minut, a potem spokojnie pójść wziąć prysznic…

I wtedy właśnie zadzwoniła moja komórka.

Jęknęłam i ponownie zakryłam głowę poduszką. Jezu, o szóstej rano?! Komuś całkowicie odwaliło, że dzwonił do mnie o tej porze?!

Spojrzałam na wyświetlacz komórki i zrobiło mi się niedobrze. Nieznany numer. Dla mnie oznaczało to tylko jedno: Ryan.

Odrzuciłam połączenie, a po chwili komórka zasygnalizowała mi, że mam nową wiadomość na poczcie głosowej. Jakoś nie miałam ochoty jej odsłuchiwać; po krótkim namyśle, w trakcie którego modliłam się nad komórką, skasowałam wiadomość, choć wcale mi od tego nie ulżyło. Wręcz przeciwnie, coś zaczęło mi dziwnie ciążyć w żołądku. Spróbowałam to jednak zignorować, mając płonną nadzieję, że po śniadaniu mi przejdzie.

Czułam się już całkiem nieźle i właściwie nie zdziwiło mnie, gdy około południa odebrałam telefon od Scarlett. W końcu prędzej czy później się tego spodziewałam; zdążyłam już odkryć hasło na moje konto i stwierdzić, że jeśli nie chciałam wkrótce przenieść się pod most, to powinnam chyba coś z tym zrobić.

– Słuchaj, Larry trochę się niecierpliwi, słońce – powiedziała Scarlett na przywitanie. – Powinnaś chyba wreszcie pokazać się w pracy. Powiedział, że nie będzie drugi miesiąc trzymał dla ciebie etatu, bo go na to nie stać.

– Jakby mi coś płacił – mruknęłam, po czym wzruszyłam ramionami, choć Scarlett nie mogła tego widzieć. – Wiesz, sama nie wiem. Nie mam pojęcia, co by na to powiedział mój lekarz. Myślę, że tak czy inaczej mogłabym wrócić na razie na połowę etatu. Jeśli w ogóle… Może wybiorę się do pracy i porozmawiam z Larrym?

– To z pewnością będzie dobre wyjście – odparła Scarlett, oddychając z ulgą. Widocznie miała już dość załatwiania za mnie moich spraw. – Jeśli chcesz, mogę po ciebie wpaść w poniedziałek, oprowadzę cię, pokażę wszystko.

Byłam jej za to bardzo wdzięczna. Jakby czytała mi w myślach, wiedząc, że nieco obawiałam się powrotu do pracy, o której nie miałam pojęcia.

– Scarlett, mam jeszcze jedną sprawę – dodałam po namyśle, spoglądając na swoje odbicie w lustrze przy wejściu do mieszkania. – Wiesz, gdzie chodzę do fryzjera?

– Do fryzjera? Ty? – prychnęła. – Nie sądziłam, że w ogóle chodzisz do fryzjera. A co?

– Odczuwam potrzebę zmian – odpowiedziałam enigmatycznie, nadal oglądając w lustrze swoje włosy. Coś z nimi trzeba było zrobić, jeśli nie chciałam, żeby znajomi wkrótce zaczęli pytać, skąd miałam odrosty. Scarlett nic nie wiedziała o moim fryzjerze, co znaczyło, że nikomu nie powiedziałam. Proszę, kolejne kłamstwo.

– W takim razie wybierz się do mojej fryzjerki, Lucky – poradziła mi Scarlett z entuzjazmem; najwyraźniej wspominała o tym nie pierwszy raz, ale po raz pierwszy spotkała się z zainteresowaniem. – Lucky jest genialna! Zobaczysz, zrobi ci takie włosy, że nie poznasz się w lustrze. Zaraz ci podam numer do jej salonu, zadzwoń tam i powołaj się na mnie, od razu znajdą dla ciebie miejsce…

Dość niechętnie zapisałam numer do tajemniczej Lucky, bo ze słów Scarlett wcale nie wynikało, że był to ktoś dla mnie odpowiedni. Ale kto wie, może jednak moja przyjaciółka wiedziała, co mówi? Nie powinnam chyba tak od razu skreślać fryzjerki, tylko dlatego, że chciałam raczej dyskretnie zatuszować niezgodności z moją opowieścią, czyli inny kolor włosów, niż zmieniać się tak, żeby nikt mnie nie poznał.

Po południu zignorowałam kolejny telefon od Ryana, po czym skasowałam kolejną wiadomość na poczcie głosowej. Wcale nie chciałam wiedzieć, co miał mi do powiedzenia, ostatecznie przestałam wierzyć w Amandę Griffin…

I kiedy właśnie ta ostatnia myśl przyszła mi do głowy, przypomniałam sobie, że nie sprawdziłam przecież wszystkiego. Owszem, szukałam fantów po mieszkaniu, ale poddałam się natychmiast, gdy ich nie znalazłam. A co z Dylan Hastings? Może przynajmniej na jej temat mogłam znaleźć coś, co kazałoby mi przypuścić, że Ryan jednak mnie nie okłamał?

Z nowym zapałem wyjęłam netbooka Josha i włączyłam go. Przez moment miałam problem, bo stwierdziłam, że wraz ze swoim komputerem najwyraźniej posiałam też Internet. Josh wspominał, że miałam bezprzewodowy, ale gdzie? Zajrzałam do spisu sieci wykrywanych przez komputer i znalazłam coś znajomego. Sieć o nazwie „AlZa”? No błagam. Spróbowałam się pod nią podpiąć, ale była zahasłowana. Z irytacją sięgnęłam po komórkę i wybrałam odpowiedni numer.

– Alex, jakie macie hasło do Internetu? – zapytałam słodko, gdy tylko mój sąsiad odebrał. Alex westchnął mi w słuchawkę.

– A co, znowu chcesz nam kraść łącze? – odparł z rezygnacją. Prychnęłam lekceważąco.

– No przecież nie braknie dla was – zauważyłam nieco złośliwie. – Błagam, nie wiem, jak zazwyczaj korzystałam z Internetu, a muszę coś pilnie sprawdzić.

– Dokładnie tak samo, księżniczko – uświadomił mnie Alex uprzejmie. – Uprawiając pasożytnictwo stosowane.

Zrobiłam głupią minę do słuchawki, dobrze, że tego nie widział. Przez chwilę milczałam z konsternacją, po czym w końcu powiedziałam:

– Obiecuję, że kiedy tylko stanę na nogi, załatwię sobie własny Internet, a czy póki co mogłabym prosić o to hasło…?

– Jasne – zgodził się w końcu i wiedziałam, że zamierzał to zrobić od początku, tylko wolał się najpierw ze mną poprzekomarzać. – Hasłem jest numer budynku, w którym mieszkamy, chociaż zastanawiamy się z Zachem, czy nie zmienić go na „Zapłać–Za–Internet,–Amanda”.

– Bardzo zabawne – wymamrotałam, wytężając pamięć. W końcu przypomniałam sobie, jaki numer widniał na kamienicy, gdy ostatnio wchodziłam do kawiarni Zacha i Alexa. – Chodzi o 1332, tak?

– Brawo, siostro. Może i pamięć ci szwankuje, ale ze spostrzegawczością nic złego się nie stało – zażartował. – Tak, to właśnie jest nasze hasło. Póki co.

– Dzięki, kocham cię – rzuciłam do słuchawki i rozłączyłam się, zanim Alex zdążył dołożyć jeszcze ze dwa hasełka na temat mojego pasożytowania na ich Internecie, na który oczywiście ciężko harowali i płacili ogromne pieniądze.

Wpisałam hasło i proszę, już po chwili miałam świetny dostęp do Internetu. Nic dziwnego, że w przeszłości nie chciało mi się za niego płacić, przemknęło mi przez głowę, ale szybko zajęłam się bardziej istotnymi sprawami. Szybko wpisałam w wyszukiwarkę nazwisko Dylan i zaczęłam przeglądać wyniki.

Było tego zadziwiająco sporo. Nagłówek z pierwszego artykułu głosił: Młoda dziewczyna zastrzelona na schodach mieszkania przez włamywacza. Potem następowały kolejne, z następnego dnia i dwóch dni później. Datowane na lipiec dwa tysiące dziewięć, opisywały nieprzyjemną historię, z której wynikało, że pewnego dnia ktoś włamał się do mieszkania obok mieszkania Dylan, okradł i zamordował staruszkę, a wybiegając na klatkę schodową, natknął się przypadkiem na Bogu ducha winną dziewczynę, więc zabił i ją. Potem uciekł, a policja nie znalazła sprawcy, choć powszechnie sądzono, że był to jeden z narkomanów z okolicy – podobno dzielnica, w której mieszkała, nie była zbyt bezpieczna.

W ostatnim artykule znalazła się niewielka wzmianka o tym, że Dylan Hastings w chwili śmierci była w siódmym miesiącu ciąży. To chyba z całej tej sprawy wstrząsnęło mną najbardziej. Zatrzasnęłam netbooka, nie mogąc dłużej tego czytać.

No dobrze, więc w tym temacie Ryan mówił prawdę. Nie wiedziałam wprawdzie, czy odnosiło się to także do reszty, ale bardzo możliwe, że oznaczało, iż powinnam jeszcze raz rozpatrzyć jego słowa. A może po prostu znał skądś tamtą sprawę i posłużył się nią, by zbudować wokół niej bajeczkę, którą mnie nakarmił?

Podstawowe pytanie brzmiało jednak: Po co miałby to robić? Nadal uważałam, że ten człowiek nie byłby zdolny do wrzucenia mnie pod pociąg, poza tym była jeszcze jedna okoliczność. Gdy spotkałam się z Ryanem, miał na sobie tylko rozpiętą, skórzaną kurtkę i czarny podkoszulek z odsłoniętą szyją. Gdyby to on włamał się do mieszkania Josha, miałby przecież po tym wydarzeniu jakieś blizny; byłam pewna, że kluczami dziabnęłam wtedy włamywacza właśnie w okolice szyi. Nie mówiąc już o gorącej kawie, którą wylałam mu na twarz. Nawet jeśli oparzenia zdążyłyby mu zejść, w końcu kawa mogła przestygnąć i nie narobić żadnych większych szkód, to ślady po uderzeniu kluczami na pewno by zostały.

Ryan nie był więc włamywaczem; z kolei trudno byłoby oczekiwać, że kto inny próbował wepchnąć mnie pod pociąg, a kto inny stał za włamaniami do mnie i do Josha. To musiała być jedna osoba, nie wierzyłam w takie zbiegi okoliczności. Więc co, Ryan jednak był niewinny? A skoro był, to po co miałby mnie karmić takimi bzdurnymi historiami?

Włączyłam netbooka jeszcze raz, przyglądając się szczególnie zdjęciom. Jedno z nich przedstawiało Dylan Hastings jeszcze żywą, uśmiechniętą i wesołą; bez trudu, natychmiast rozpoznałam tę lekko zaokrągloną, bladą twarz okoloną rudymi lokami. Z westchnieniem zamknęłam stronę. Nie było siły, to musiała być ona. Faktycznie znałam Dylan Hastings, w końcu tę samą twarz widziałam na zdjęciu ze świąt, które wspólnie spędziłyśmy w Pasadenie. W wiele mogłam uwierzyć, ale na pewno nie w taki fotomontaż. Nie, tamte zdjęcia były prawdziwe; wobec tego tym bardziej powinnam się zastanowić, czy aby jednak Ryan nie mówił prawdy.

Gdyby to tylko nie było takie niedorzeczne… Gdyby powiedział mi, że pochodzę z całkiem normalnej rodziny, ale postanowiłam poszukać sprawcy śmierci przyjaciółki, mogłabym to jakoś przełknąć. Po co więc dodawał te teksty o szpiegu i agencji detektywistycznej? Przecież wiedział, że będę miała wątpliwości. Po co miałby sobie utrudniać zadanie, po co miałby mówić coś, co, jak wiedział, nastawi mnie do niego i całej tej historii podejrzliwie? Jak bym się nad tym nie zastanawiała, wniosek nasuwał się tylko jeden.

Ryan mówił prawdę. Ostatecznie i tacy ludzie gdzieś sobie na świecie żyją; czemu niby ja nie miałabym być jednym z nich? Czemu nie miałabym być córką szpiega, która dzięki podobnym koneksjom nauczyła się śledzić, wcielać w role innych osób, doskonale kłamać, strzelać i walczyć? Przecież wszystko to umiałam. Od początku zastanawiałam się, jak udawało mi się tak doskonale oszukiwać innych, robić dobrą minę do złej gry. Może to po prostu było to?

Wpatrzyłam się w swoją komórkę, z której skasowałam już dwie wiadomości na poczcie głosowej od Ryana. Jasne, powinnam podchodzić do tego wszystkiego z dystansem, ale nie potrafiłam. W końcu Ryan oferował mi rodzinę. Rodzinę, którą, wedle słów Josha, straciłam już jakiś czas temu. Ryan tymczasem zaprzeczał, oferował kontakt z matką i z ojcem; i choć tak bardzo mnie to przerażało, równocześnie chciałam ich mieć. Chciałam ich poznać.

Powinnam do niego zadzwonić, przemknęło mi przez głowę. Niepewnie podniosłam komórkę, ciągle się wahając. A co, jeśli jednak mój osąd nie był obiektywny i w ten sposób wpadałam w jakąś pułapkę? Skąd niby miałam wiedzieć, komu mogłam wierzyć, a komu nie? Po raz enty przeklęłam tę cholerną amnezję. Gdyby nie ona, wszystko byłoby prostsze! Nie mogłam przecież teraz być pewna, że wiedziałam już wszystko, że mogłam racjonalnie spojrzeć na sytuację i ją ocenić, i wybrać właściwe rozwiązanie. Nadal wiedziałam za mało.

Tylko że nie było siły, jeśli chciałam więcej, musiałam skontaktować się z Ryanem. Tylko on mógł udzielić mi odpowiedzi, które następnie musiałam zweryfikować. Tylko w ten sposób mogłam ruszyć się do przodu.

Zaczęłam już wybierać odpowiedni numer, kiedy nagle w ciszy mieszkania usłyszałam jakiś nietypowy dźwięk. Poderwałam się z miejsca, w jednej chwili wyprowadzona z równowagi. Przez moment miałam wrażenie, że się przesłyszałam, ale po chwili wrócił, jeszcze głośniejszy i jeszcze bardziej natarczywy. Dziwny, przytłumiony dźwięk, przypominający skrobanie paznokci o podłogę, dobiegał nie wiadomo skąd, ale z pewnością z mojego mieszkania. Z salonu.

Włosy stanęły mi dęba na głowie. Jezu, pomyślałam z pewnym niepokojem, ale i rezygnacją. Co tym razem…?!